ဖုိးေမာင္ႀကီး
ဖုိးေမာင္ႀကီး အေၾကာင္းသာ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ေျပာခ်င္သူက အမ်ားသား။ အရပ္ထဲက အိမ္တစ္ကာ လွည့္ၿပီး အႏွိပ္သည္ လုပ္တဲ့ (အဓိက ကေတာ့ ရြာထဲက အတင္းအဖ်င္း သတင္းစံုကို ျဖန္႔ေ၀ေပးတဲ့) ေဒၚစိန္လည္း ပါရဲ႕။
တစ္ေနကုန္ ျမင္းလွည္းေမာင္း၊ ညေနေစာင္းက် ဦးေ၀လာဆုိင္မွာ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေမာ့တတ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ျမင့္လို လူကလည္း ဖိုးေမာင္ႀကီး အေၾကာင္းသာဆုိရင္ အရက္နဲ႔ျမည္းရင္း အဆီတစ္ထပ္၊ အသား တစ္ထပ္ပါပဲ။ ကိုေက်ာ္ျမင့္ တစ္ေယာက္ ေျပာလည္းေျပာ၊ ေသာက္လည္းေသာက္နဲ႔ နားေထာင္ တဲ့ လူေတြမွာေတာ့ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႔ေပါ့။
ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေလးလြင္ ကလည္း မွတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ဖူးတယ္။ “ရွားတယ္”တဲ့။ ရွားတယ္ ဆုိတာ ဘာကုိဆုိလုိတာလဲ ဆိုတာကုိေတာ့ ဆရာေလးပဲ အသိဆံုး ျဖစ္မွာပါ။
ဖုိးေမာင္ႀကီး အေၾကာင္း လူတစ္ကာ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဒီေလာက္ ေရပန္း စားေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ခ်င္မိတယ္။ အဟုတ္ေလ။ အေၾကာင္းက သူတုိ႔ ေျပာေနတဲ့ ဖုိးေမာင္ႀကီးဆုိတာက ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီး အရင္းကိုး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သူမ်ားေခၚသလို ဖုိးေမာင္ႀကီးလို႔ပဲ ေခၚတာပါပဲ။ သူကလည္း အဲ့ဒီလိုေခၚမွ ႀကိဳက္တယ္ေလ။ သူ႔နာမည္ေရွ႕မွာ“ဦး”တုိ႔၊ “ကို”တုိ႔ တတ္ေခၚရင္ သူက စိတ္ဆုိးတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ ့ အေမတု႔၊ိ ဖုိး ေမာင္ႀကီး တ႔ုိက ဒီရြာဇာတိ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီရြာေျမာက္ဘက္ ႏွစ္တုိင္ေလာက္က ကန္ႀကီးကုန္းရြာ ဇာတိပါ။ အေမတုိ႔ မိဘမ်ားက အေမတုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တိမ္းပါးသြားရွာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးအဘြား ဆံုးခ်ိန္မွာ အေမက ခုနစ္ႏွစ္ သမီးပဲ ရွိေသးတယ္ဆုိပဲ။
အဲဒီကတည္းက လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဖိုးေမာင္ႀကီးက ညီမေလးျဖစ္တဲ့ အေမ့ကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခဲ့တာ။ အေမ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ ဆုိပါေတာ့။ အေမ့ကိုလည္း တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ရွာတယ္။ ဖုိးေမာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ညီမကို ခ်စ္တာ တစ္ရြာလံုးက ၾသခ်ယူရတယ္ ဆုိပဲ။
မိဘေတြ တိမ္းပါးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတုိ႔ေမာင္ႏွမ မေခ်ာင္လည္ၾကရွာပါဘူး။ ဒါေပသည့္ ဆင္းရဲေပ မယ့္ ဖုိးေမာင္ၾကီးက အေမ့ကို ေျခေမြး မီးမေလာင္၊ လက္ေမြ းမီးမေလာင္ ထားတယ္။ အေမဆုိရင္ အိမ္ေထာင္က်မွ ထမင္းခ်က္ သင္ရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမ က ေျပာဖူးတယ္။
မနက္ အ႐ုဏ္တက္တာနဲ႔ ထမင္းဟင္း အျပည့္အစုံ ခ်က္ျပီး မွ ဖုိးေမာင္ႀကီး ကိုင္းထဲကို သြားတယ္။ သူ႔ဆီ မနက္စာ ထမင္းေတာင္း လာပို႔ရင္ သူ႔ညီမေလး ေနပူစပ္ခါးမွာ ပင္ပန္းရွာမယ္ ဆုိၿပီး မနက္ အေစာႀကီးထဲက ထမင္းကို ထုတ္ၿပီး ယူသြားတတ္တာ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ညီမလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးေတာင္ ကိုယ္တိုင္ ေသြးေပးရွာသတဲ့။
ရယ္စရာလည္း ေကာင္း၊ သနားစရာလည္း ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အေမ အပ်ဳိေဘာ္၀င္လုိ႔ မိန္းမတုိ႔ဘာ၀ ပထမဆံုး ရာသီပန္းပြင့္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အေမကလည္း သိဖူး ၾကားဖူးတာ မဟုတ္ေလေတာ့။ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔နဲ႔ အစ္ကို႔ကို ဖက္ၿပီး ငိုရွာတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဖုိးေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ ညီမကို ေပြ႕ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းက ဦးဇင္း ေမာင္ေမာင္ ဆီ ေျပးေတာ့တာပဲ။ ဦးဇင္း ေမာင္ေမာင္က ေဆးေလး ၀ါးေလးလည္း မေတာက္တစ္ေခါက္ ကုတတ္တာကိုး။ ဦးဇင္းခမ်ာလည္း မိန္းမ ကိစၥ ဆုိေတာ့ ေျပာဖို႔က ခက္ေနတုန္း ဦးဇင္းမယ္ေတာ္ ေဒၚေရႊဥက ၀င္ရွင္းေတာ့မွ ျပႆနာ ၿငိမ္းေတာ့ ဆုိပဲ။
အေဖနဲ႔ အေၾကာင္းပါလို႔ ဒီရြာကို ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆန္ထံုးပါ ဆုိသလုိ အေမ လိုက္လာေတာ့ ဖုိးေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္တုတ္တုတ္ က်ၿပီး ကန္ႀကီးကုန္းမွာ က်န္ခဲ့ရွာတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း မွာရွာတယ္။ သူ႔ညီမေလးကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မ႐ိုက္ပါနဲ႔တ့ဲ။ အမွားအယြင္း ရွိရင္ သူ႔ကို ေျပာပါ။ သူ ဆံုးမ ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
အဲ... အေမတ႔ုိ ဒီရြာ ေရာက္ျပီး တစ္ပတ္ ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။ ဖုိးေမာင္ႀကီး ေပါက္ခ်လာေရာ။ အေမတုိ႔နဲ႔ အတူေနေတာ့ မလို႔တဲ့ေလ။ ကန္ႀကီးကုန္းမွာရွိတဲ့ လယ္ေတြ၊ ကိုင္းေတြလည္း ေရာင္းခဲ့ၿပီ ဆိုၿပီး ပါသမွ် ေငြစေတြကို အေဖ့ကို အပ္တယ္။ သူ႔ကိုလည္း ခိုင္းခ်င္ရာ ခိုင္းတဲ့။ အေဖကလည္း ေမြးခ်င္းက မရွိ။ ဖိုးေမာင္ႀကီး ကိုလည္း အစ္ကိုရင္းလို ခ်စ္တာေၾကာင့္ အိမ္တစ္မုိးေအာက္ထဲ အတူေနသြားၾကတာ ဖုိးေမာင္ႀကီး ေသတဲ့အထိပါပဲ။
အဲဒါေတြက သူမ်ားေတြေျပာျပလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတဲ့ ဖုိးေမာင္ႀကီး အေၾကာင္းေတြေပါ။့ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ ၾကဳံခဲ့၊ သိခ့ဲရတ့ဲ ဖုိးေမာင္ၾကီး အေၾကာင္းက အခုမွ လာမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိခ်ိန္က စလို႔ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ အထိ ဖုိးေမာင္ႀကီး ဂုတ္ေပၚမွာပဲ ႀကီးခဲ့ရတာ။ မနက ္မုိးလင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂုတ္ေပၚတင္ၿပီး ရြာထဲေလွ်ာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ထမင္းေကၽြးလည္း သူ၊ ေရခ်ဳိးေပးလည္း သူပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာ့လြန္လို႔ အေဖက ေငါက္ရင္ ဖိုးေမာင္ႀကီးက မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။
အေမ့ကို ခ်စ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္။ ကိုယ့္တူ ကုိယ့္သားကုိ ခ်စ္တာ ဆန္း တယ္လု႔ိေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေပါ။့ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုိးေမာင္ႀကီးရဲ႕ အျပဳအမူေတြက ေတာ္ေတာ့္ကို ဆန္းတယ္။
သာေရး၊ နာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အားတက္သေရာ လုပ္ကိုင္ ေပးတတ္တဲ့ လူမ်ဳိး ေလာကႀကီးမွာ အမ်ားသားပါ။ ဒီအထဲမွာ ဖုိးေမာင္ႀကီးလည္း တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက တစ္မူဆန္းတယ္။ အလွဴအတန္း၊ မဂၤလာေဆာင္၊ ရွင္ျပဳ စတဲ့ စတဲ့ သာေရးကိစၥေတြကို သူ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အတင္းအက်ပ္ ေခၚလြန္းမက ေခၚရင္ေတာ့ သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ဖိုးေမာင္ႀကီး အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုနကလို သာေရး ကိစ္ၥမ်ဳိး သြားရရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ဦးခန္း တက္မထုိင္ဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေၾကာ္ေလွာ္၊ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္ စတဲ့ ေအာက္ေျခ သိမ္း အလုပ္ေတြကို လူငယ္ေတြနဲ႔အတူ ၀င္လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အလွဴ႕ရွင္က အားနာလို႔ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ရင္ “ကုသုိလ္ ယူပါရေစလို႔” ျပံဳးျပံဳးႀကီး ျပန္ေျပာတတ္တယ္။
ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ဦးမႈိ ဆုိရင္ ဖိုးေမာင္ႀကီးကို ဖူးဖူးမႈတ္ေပါ့။ ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲ တံျမက္လွည္း တာကအစ၊ ေက်ာင္းက ကုဋီေတြ၊ အိမ္သာေတြ အားလံုး ေရျဖည့္၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ဒုတ္ခေနာင္းေဆး စတဲ့ကိစၥေတြ အားလံုး သူ႔တာ၀န္လုိ႔ ဖိုးေမာင္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ သတ္မွတ္ထားတာကလား။
ကဲ... ဖိုးေမာင္ႀကီးရဲ႕ အထူဆန္းဆံုး ၀ါသနာကို ခုမွ ေျပာမယ္။ သာေရးကိစၥမွာ သိပ္အားတက္သေရာ မရွိလွတဲ့ ဖုိးေမာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ရြာထဲမွာ နာေရးမ်ား ရွိၿပီဆုိရင္ အဲဒီအိမ္ကို သူ အရင္ဆံုးေရာက္ေတာ့တာပဲ။ အေလာင္းေရခ်ဳိး၊ အသုဘျပင္ က အစ ေျမက်တဲ့အထိ သူ အကုန္လုပ္တာ။ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတုိ႔၊ ရက္လည္ ဆြမ္းတုိ႔ စတာေတြ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္တဲ့ ေနရာမွာလည္း သူ႔ေျခ သူ႔လက္ခ်ည္းပဲ။
အေလာင္းေရခ်ဳိးတာတုိ႔၊ အေလာင္းျပင္ တာတုိ႔ကို ကာယကံရွင္က အကူအညီ ေတာင္းလို႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ၀င္လုပ္တာ။ ရြာထဲက ေခ်ာင္လည္တဲ့ အတန္းမ်ဳိးမွာလည္း ပါ၊ သူႀကီးေယာက္ဖလည္း ျဖစ္တဲ့ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖက သူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ) ဖုိးေမာင္ႀကီ းတစ္ေယာက္ ဒီလိုကိစၥေတြ ၀င္လုပ္ေတာ့ အေမက နည္းနည္း ရွက္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖိုးေမာင္ႀကီးကို ဟန္႔တယ္ေပါ့။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ “ငါ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနပါရေစ လံုမရယ္” လို႔ ခြင့္ေတာင္းသလိုလုိ ေတာင္းပန္သလိုလိုနဲ႔ ေျပာတတ္ရွာတယ္။ ဖိုးေမာင္ႀကီးက အေမ့ကို လံုမ လို႔ ေခၚတတ္တယ္ေလ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ရြာထဲက လူတစ္ခ်ဳိ႕က ဖုိးေမာင္ႀကီး ကြယ္ရာမွာ မသာ ကန္ထ႐ိုက္လုိ႔ သူ႔ကို ေခၚၾကတယ္။ သူ႔လည္း ျပန္ၾကားတာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မဆုိးတဲ့ အျပင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပံဳးေန တတ္တယ္။
တစ္ခါက ေရဆိပ္၀ က ဘႀကီးခို ဆံုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာနာမည္ က သခြပ္ေခ်ာင္းလို႔ ေခၚတယ္။ ရြာေဘးက ပတ္စီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းကလည္း ဒီနာမည္ပါပဲ။ အဲ... ရြာေျမာက္ဘက္ကေန ေခ်ာင္းထဲကို ဆင္းတဲ့ေနရာကို ေရဆိပ္၀ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီေရဆိပ္၀ က ဘႀကီးခို ဆံုးေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သားသမီးေတြက အေမြ လုၾကေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရပ္မွာရွိတဲ့ ထံုးစံတစ္ခုက လူတစ္ေယာက္ေသရင္ က်န္ရစ္တဲ့ သားသမီးေတြ အေမြခြဲၿပီးမွ အေလာင္းေျမခ်ရတယ္။ ဒီဓေလ့မ်ဳိး အညာက အခ်ဳိ႕အရပ္ေတြမွာလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတာပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ အေမြခြဲလိုက္ၾကတာ ဆယ္ရက္၊ ဆယ္ႏွစ့္ရက္ ေက်ာ္လာတယ္။ အေလာင္းကိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ စင္ထုိးၿပီး ျပင္ထားၾကတာေပါ့။ ရက္က ၾကလာေတာ့ အေလာင္းက ပုပ္ပြၿပီး အပုပ္ရည္ေတြ ယိုက်တာ ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမေကာင္းဘဲ။ အနံ႔အသက္ကလည္း တစ္ရြာလံုး မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာ လုိ႔ အေဖတုိ႔ ရြာလူႀကီးေတြ ၀င္ရွင္းမွ အေမြကိစၥ ျပတ္ေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ အေလာင္း ေျမခ်ဖု႔ိ ကိစၥ ေပၚလာၿပီ။ ဒီေလာက္ ပုပ္ပြ နံေစာ္ေနတ့ဲ အေလာင္းႀကီးကို ဘယ္သူမွ မကိုင္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီတာ၀န္ကို ေက်ေက် နပ္နပ္ႀကီး ယူတဲ့သူကေတာ့ ဖုိးေမာင္ႀကီးပဲေပါ့။ အေလာင္းကို ေခါင္းထဲ ေရာက္တဲ့ အထိ သူတစ္ေယာက္တည္း လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သခ်ဳႋင္း အေရာက္ ဘႀကီးခိုသား အငယ္ေကာင္ ကိုတုိးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထမ္းခ်တယ္။ တစ္ၿခားလူေတြက မထမ္းခ်င္ဘူးေလ။
ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆုိေတာ့ ပခံုးနဲ႔ ထမ္းမျဖစ္ေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ရြက္ၿပီး သယ္ရတယ္။ အေလာင္းက အေတာ္ ပုပ္ေနေလေတာ့ အရည္ေတြက ေခါင္းၾကားက စိမ့္ျပီး ဖုိးေမာင္ႀကီး ေပၚစီးက်တာ ပုဆုိးထိေအာင ္ စုိတယ္ဆိုပဲ။ အ့ဲဒီေလာက္ အထိ နာေရးကိစၥမွာ ဖုိးေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ အားသန္ရွာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ ဖုိးေမာင္ၾကီး မ်က္ရည္က်တာ တစ္ခါပဲ ၾကံဳဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ကိုရင္၀တ္ႀကီးနဲ႔။ ေတာင္ပိုင္းက ေဒၚဖြားရွင္ သမီးေလး ေအးဘံု ေရနစ္ ေသတယ္ ၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္တဲ့ေနရာကို သြားစပ္စုတာေပါ့။ ေကာင္မေလးက ခုနစ္ႏွစ္ သာသာေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ ေသတဲ့သူက ေသၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက မၿပီးဘူး။ ဘာလဲဆုိ ေတာ့ ခုနင္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္ရဲ႕ ဓေလ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္က ရြာျပင္ေသတဲ့ မသာ ရြာထဲမသြင္းဘူး။ ေရမွာ ေသတဲ့သူ ေျမေပၚမျမႇဳပ္ရဘူး။ ဘာမွ မျပင္မဆင္ဘဲ ဒီအတုိင္း ေရမွာ ေမွ်ာရ တယ္တဲ့။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ရြာနာတယ္ဆုိပဲ။ ကဲ... မခက္လား။ အဲဒီေတာ့ ေအးဘံု အေလာင္းကို ထံုးစံ အတုိင္း ေရေမွ်ာရတာေပါ့။ ကာယကံရွင္ ျဖစ္တဲ့ ေဆြမ်ဳိး တစ္သိုက္ ကေတာ့ ငိုၾကယိုၾကနဲ႔ ၀က္၀က္ကို ကြဲေရာ။ ဒီအထဲ ေဆြမ်ဳိး တစ္သိုက္နဲ႔အတူ ႐ႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ၀င္ငိုေနတာက ဖုိးေမာင္ႀကီးပဲေပါ့။
သူ႔မ်က္စိေအာက္တင္ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးမေလး ။ ဒီကေလးမေလး ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ လွလွပပ ျဖစ္ေအာင္ သူ လုပ္ေပးခ်င္ရွာမွာေပါ့ေလ။ ငိုတာမွ အေဆြအမ်ဳိး တစ္ေယာက္ ေသသလုိ ထိထိခိုက္ခိုက္ႀကီးကို ငိုတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီး ဖိုးေမာင္ႀကီးဆုိတာ အဲလိုလူမ်ဳိး။
ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက အဲ...ေနာက္ဆံုးဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေရာ၊ ဖုိးေမာင္ႀကီးဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီေနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာ အထက္ဘက္ လက္ပံလွ က ေခ်ာင္းအတိုင္း စုန္လာတဲ့ ေဘာက္တူတစ္စီး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာနားအေရာက္ ၀မ္းကြဲၿပီး ေလွနစ္ေကာ။ ကူးၾက ခတ္ၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့ ေလွေပၚက လူတစ္ေယာက္မွ အေသအေပ်ာက္မရွိဘဲ ဖိုးေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ ထူးထူးျခားျခား ေသရရွာတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ ေလွကြဲၿပီး ကယ္ပါယူပါနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေရခ်ဳိးေနတ့ဲ ဖိုးေမာင္ႀကီး က ေ ရထဲမွာ ျမႇဳပ္ခ်ီ ေပၚခ်ီ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္၀န္သည္ တစ္ေယာက္ကို ဆင္းကယ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကမ္းနားအေရာက္ ကိုယ္၀န္သည္ကို မေသမေပ်ာက္ ပို႔ေပးၿပီးေရာ ေျခမ်က္စိေလာက္ရွိတဲ့ ေရထဲမွာ ဖုိးေမာင္ႀကီး လဲက်သြားေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ အသက္ထြက္ရွာတယ္။ အေမာ ဆုိ႔တာမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဒီမွာတင္ ျပႆနာ စေတာ့တာပဲ။ ဖုိးေမာင္ႀကီး ေရထဲမွာ ေသတာ လား၊ ကုန္းေပၚမွာ ေသတာလား။ ေရထဲ ေမွ်ာမလား၊ ျမႇဳပ္မလား။ ၀ိ၀ါဒေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲၾက၊ ျငင္းၾကခုန္ၾကေပါ့။ ဖုိးေမာင္ႀကီး အေလာင္းကိုေတာ့ ကမ္းစပ္တင္ ငုတ္႐ိုက္ၿပီး လက္နဲ႔ ငုတ္တုိႀကိဳးနဲ႔ တြဲခ်ည္ထားရတယ္။
လူဆိုတာမ်ဳိးက ေသမ်ဳိးခ်ည္း မဟုတ္မလား။ အဲေတာ ့ လူထဲက လူေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ရြာက လူ ေတြ လည္း ေသျခင္းတရားန႔ဲ မကင္း ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ မကင္းတ့ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာသားေတြ အဖုိ႔ ဖိုးေမာင္ႀကီးနဲ႔လည္း ဘယ္ကင္းႏုိင္ပါ့မလဲေလ။ သူတုိ႔ အေဆြအမ်ဳိးထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ နာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဖိုးေမာင္ႀကီး အကူအညီကို ခံခဲ့ရသူခ်ည္းပါ။
ကဲ... အခု ဖုိးေမာင္ႀကီး နာေရးနဲ႔ ၾကံဳၿပီ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ လူႀကီး ေတြကလည္း ေျပာၾကဆုိၾက၊ လူငယ္ေတြ ကလည္း ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ေရေမွ်ာမလား၊ ေျမျမႇဳပ္မလား။ သူမ်ား အသုဘမွာ လွလွပျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဖိုးေမာင္ႀကီးကို သ႔ူေနာက္ဆုံး ခရီးမွာ လည္း လွလွပပ ျဖစ္ ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵက တစ္ရြာ လုံးရ႕ဲ ရင္ထဲမွာ ရွိၾက မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဓေလ့ ထံုးစံဆုိတာကလည္း ရွိေသးတယ္မုိ႔လား။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကလည္း ရြာနာမယ္၊ ခုိက္မယ္ဆုိၿပီး ေရမွာပဲ ေမွ်ာေစခ်င္ၾကတယ္။ ေရထဲ ေသသလား၊ ကုန္းေပၚေသသလားနဲ႔ ျငင္းခုန္ေနၾကတာ ဖိုးေမာင္ႀကီး အေလာင္း လည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ကို ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး အေဖကပဲ သူႀကီးအေနနဲ႔၀င္ အဆံုးအျဖတ္ ေပးရတယ္။ ေရထဲမွာ ေသတယ္၊ ေရမွာေမွ်ာေစ။ ေယာက္ဖ ျဖစ္ေနေတာ့ လက္ရင္း နာနာေထာင္းတဲ့ သေဘာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ အေဖ ဒီစကားကို ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ့မွာ မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔။
ဖုိးေမာင္ႀကီး အသုဘဟာ ရြာမွာေတာ့ အစည္ကားဆံုးပဲလို႔ ဆုိစမွတ္ ျပဳၾကပါတယ္။ ကမ္းလုံးညြတ္ေနေအာင္ ရြာသူရြာသားေတြ လာၾကတာ။ ရြာလံုး ကၽြတ္ပဲလို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။
သရဏဂံု တင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးမႈိဟာ ကမ္းနဖူးေပၚမွာ ရြာက ျပင္ဆင္ထားတဲ့ သံဃာစင္ေပၚမွာ မထုိင္ဘူး။ ဖိုးေမာင္ႀကီး အေလာင္း ရိွေနတ့ဲ ေရစပ္စပ္ ဗြက္ေတာထဲမွာ ထိုင္ျပီး ေနာက္ပါသံဃာေတြ န႔ဲအတူ သရဏဂုံ တင္ ေပးရွာတယ္။ သိပ္ကို တည္ၾကည္ ခံ့ညားတဲ့ ဆရာေတာ့္ မ်က္ႏွာဟာ အဲဒီေန႔က သိသိ သာသာ ႀကီး ညႇဳိးေနပါတယ္။
အေမဆို ေျမမွာ လိမ့္ေနတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမေတာ ့ ဖုိးေမာင္ၾကီး အေလာင္း ကုိ ခ်ည္ထားတ့ဲ ႀကဳိးျဖတ္၊ ၀ါးလံုးန႔ဲ ထုိးၿပီး ေရမွာ ေမွ်ာလိုက္ၾကတယ္။ အသုဘ႐ႈ ပရိသတ္ကေတာ့ ငိုသူငို၊ ႐ႈိက္သူ႐ႈိက္နဲ႔ေပါ့။ ဖုိးေမာင္ႀကီး ခမ်ာမေတာ့ ကားကားရားရားႀကီးနဲ႔ ေပါေလာႀကီး ေရထဲမွာ ေမ်ာသြားရွာတယ္။
အင္းေလ... ဒါက ဓေလ့ထံုးစံေပပဲကိုး။
ဇင္၀ုိင္း
ေရႊအျမဳေတ ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၅၀၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၉၃
Comments
Post a Comment