ရွင္ေစာပု ဘုရင္မၾကီး သံုးခဲ႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္းေတာ္

ရွင္ေစာပု ဘုရင္မၾကီး သည္ မြန္တို႔၏ မဂဒူး မင္းဆက္တြင္ ၁၅ ဆက္ေျမာက္မင္းျဖစ္သည္။ ပုံမွ ေခါင္းေဆာင္းေတာ္မွာ အဂၤလိပ္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းကို သိမ္းျပီး ေနာက္ အဂၤလန္သို႕ ယူေဆာင္ သြားျပီး ေနာက္ လန္ဒန္ျမိဳ႕ရွိ ဗစ္တိုးရီးယားႏွင့္ အယ္လဘတ္ ျပတိုက္၌ ယခုထက္တိုင္ ျပသလွ်က္ရွိသည္။ ေဖာ္ျပပါ ပုံကိုၾကည့္ၿခင္းအားျဖင့္ ထိုေခတ္ ကတဲက ျမန္မာတို႕၏လက္မႉ ပညာရပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ပန္းထိမ္ ပညာ ၊ေၾကးသြန္း ပညာတို႔  ခန္႕မွန္းထားသည္ထက္ ပိုမို ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း သုံးသပ္ႏိုင္ေပသည္။

ဘုရင္မၾကီး ၏ သားမက္ေတာ္ ရာမာဓိပတိမင္း လက္ထက္တြင္မူ ျမန္မာ တို႕၏ စေကၠာမ ပညာရပ္ (Robot) မ်ားသည္ အထြတ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။ ထို အေၾကာင္းကို မတင္ျပမီ ရာမာဓိပတိ ဟု အမည္ရေသာ္လည္း ယခုထက္တိုင္ေအာင္ ရန္ကုန္ျမစ္ဝ၌ နစ္ျမဳတ္ေနသည္႔ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းၾကီး အား လႈဒါန္း၍ ဓမၼေစတီ မင္းၾကီး ၏ ၾကံရည္ ဖန္ ရည္ ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္းႏိုင္မႈတို႕ ကို တင္ျပႏိုင္ မွ ျပည္႕စုံမည္ထင္ပါသည္။

ရွင္ေစာပု သည္ အင္းဝသုိ႔ ပါေတာ္မူခဲ့ ရျပီးလွ်င္ အင္းဝ ဘုရင္၏ မိဖုရားၾကီး အျဖစ္ ေနခဲ့ရသည္ကို ကား မြန္၊ ျမန္မာ ရာဇဝင္မ်ား အားလံုးက ေဖာ္ျပၾကေပသည္။ ရွင္ေစာပု သည္ အင္းဝတြင္ မိဖုရားၾကီးတစ္ပါးအျဖစ္ စံေနရလင့္ကစား မေပ်ာ္ပိုက္ေပ။ အင္းဝတြင္ သီဟသူႏွင့္ သံုးႏွစ္၊ မင္းလွငယ္ႏွင့္ သံုးလ၊ ကေလးေတာင္ညိဳမင္းနွင့္ ခုႏွစ္လ၊ မုိုးညွင္းမင္းတရားႏွင့္ သံုးႏွစ္ စုစုေပါင္း ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေလသည္။

ထိုမွ်ေသာ ကာလပတ္လံုး မိဖုရားၾကီး၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို တပ္မက္ေမာျခင္း မရွိဘဲ မိမိ ၏ေနရင္း ဟံသာဝတီ သုိ႔သာ ျပန္လုိ လွ၍ ဒဂုန္ ဆံေတာ္ရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္း တြင္ ဥပုသ္ သီတင္း ေဆာက္တည္ကာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္ တို႔ကုိသာ ေဆာင္ရြက္ေနလိုစိတ္ ျပင္းျပေနခဲ့ေလသည္။ ဟံသာဝတီတြင္ ရွင္ေစာပု ရွိစဥ္က သား အမွတ္စားခဲ့၍ ရဟန္းျပဳေပးခဲ့ေသာ ပိဋကဓရ မည္ေသာ ရဟန္း တစ္ပါးသည္ မယ္ေတာ္ၾကီးအလား ေက်းဇူးၾကီးလွေသာ ရွင္ေစာပု ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေရးကို ေတြးေတာ အားထုတ္ခဲ့ေလသည္။

ပိဋကဓရ သည္ ရွင္သာမေဏ ဘဝ ကပင္ ပုဂံသုိ႔ သြားေရာက္ျပီးလွ်င္ ပိဋကတ္ သံုးပံုကုိ ငါးႏွစ္မွ် သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့၍ ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ မြန္၊ ဗမာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ တရားဓမၼ ေဟာၾကားရာတြင္ အလြန္ ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ ပိဋကဓရ သည္ ရွင္ေစာပု အား ကူညီႏိုင္ရန္ ဓမၼဥာဏ ဘဲြဲဲ႔ အမည္ရွိ အျခား မြန္ ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာျပီးလွ်င္ အင္းဝသုိ႕ ႂကြလာခဲ့ၾကေလသည္။ အင္းဝသို႔ေရာက္လွ်င္ ထို ရဟန္းတို႔ တရားေဟာ အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလသည္ မုိးညွင္း မင္း တရားလက္ထက္ သကၠရာဇ္ ၇၉၁ ခုႏွစ္ျဖစ္ေပသည္။


ပိဋကဓရ တို႔ ေရာက္လတ္လွ်င္ ရွင္ေစာပု သည္ ထို ရဟန္းတို႔ႏွင့္ လွ်ိဳ႔ဝွက္စြာ အဆက္အသြယ္ျပဳလ်က္ ဟံသာဝတီ သုိ႔ ထြက္ေျပးရန္ စီစဥ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိဖုရားၾကီးသည္ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ခ်ိပ္ ရည္ျဖင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ ေဆးကို ေသာက္ေလလွ်င္ ဝမ္းက အနီအဝါ ေသြးဝမ္းမ်ား က်လတ္သည္။ အထိန္းေတာ္မ်ားလည္း စိုးရိမ္စြာျဖင့္ မင္းၾကီးအား သံေတာ္ဦးတင္၏။

ေရာဂါ ကူးစက္မည္ စိုး၍ ရွင္ေစာပု အခန္းသုိ႔ နန္းတြင္းသူမ်ား မဝင္လိုၾကဘဲ ေရွာင္ရွားေနၾကသည္။ ရွင္ေစာပု လည္း မိမိေဝဒနာ ၾကီးစြာ ခံစားေနရသျဖင့္ ကံမကုန္မီ ပိဋကဓရႏွင့္ ဓမၼဉာဏ တို႔၏ တရားေတာ္တို႔ကုိ နာၾကား လိုသည္ဟု ေလွ်ာက္သည္။ မင္းၾကီးလည္း ယံုၾကည္၍ ရဟန္းႏွစ္ပါးအား အခ်ိန္မေရြးပင္ ထြက္ခြင့္ေပးသည္။ အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳထားသည့္ေန႔တြင္ ပိဋကဓရ ႏွင့္ ဓမၼဉာဏတုိ႔ ရဟန္းႏွစ္ပါးလည္း သိကၡာခ်၍ သာမေဏ အျဖစ္ျဖင့္ ေနၾကသည္။

ထို ညဥ္႔သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ အဝတ္အစား ေသတၱာၾကီး တစ္လုံး အတြင္းသို႔ ရွင္ေစာပုအား ဝင္ေစ၍ အဝတ္ အထည္မ်ားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ကာ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔က ေသတၱာကို တဖက္စီ ဆြဲလ်က္ အခန္းအတြင္းမွ ထြက္ သည္။ နန္းေတာ္ တံခါးေစာင့္မ်ား ေမးလွ်ုင္ ရွင္ေစာပု လွဴလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားဟု ဆိုသျဖင့္ မည္သုိ႔မွ် ရွာေဖြျခင္း မျပဳဘဲ လႊတ္လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမိဳ႔ အေနာက္ လံုးေတာ္ေပါက္မွ ထြက္ကာ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထား သည့္ အတိုင္း ရဟန္းႏွစ္ပါးႏွင့္ တကာႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရွင္ေစာပုအား ေလွေပၚတင္ျပီးေသာ္ ဟံသာဝတီသို႔ စုန္ေျပးေလသည္။

မိုးညွင္းမင္းတရားသည္ အမတ္ၾကီးအား ေလွာ္ကားငါးစင္းႏွင့္ လက္ျပည့္ေလွာ္၍ လိုက္ေစေသာ္လည္း မေတြ႔ရေခ်။ ရွင္ေစာပုတုိ႔လူစုသည္ ေန႔တြင္း ေတာတြင္း၌ ပုန္း၍ ညဥ့္အခါတြင္သာ စုန္ဆင္းၾကသည္။ မုိးညွင္းမင္းတရားလည္း ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝ၌ မေပ်ာ္ပိုက္သျဖင့္ ေျပးေလသည္ကို ဆင္ျခင္မိ၍ ရွိေစေတာ့ဟု ဆုိကာ ဟံသာဝတီအေရာက္ လိုက္လံ တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။

ရွင္ေစာပု ဘုရင္မၾကီးသည္ ဘ၀ ၏ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ မိမိအား ဟံသာ၀တီ သို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ေက်းဖူးျပဳခဲ့သည့္ ရဟန္း ႏွစ္ပါး အနက္မွ ဓမၼဉာဏ အား လူ၀တ္လဲေစျပီး သမီးေတာ္ မိတကာတင္ႏွင့္ လက္ ဆက္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ဓမၼေစတီဘြဲ႔ျဖင့္အိမ္ေရွ႔အရာေပးကာ ကိုယ္စားအျဖစ္ တိုင္းေရးျပည္ရြာ ကိစၥမ်ားကိုလႊဲအပ္ေလသည္။ မိမိမွာမူ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္သာ တရားဓမၼမ်ားကို ေလ့လာအားထုပ္ျပီးေနသည္မွာ နတ္ရြာစံသည့္အခ်ိန္အထိပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္မၾကီးရွင္ေစာပု ၏ အုတ္ဂူကို ေရႊတိဂံု ဘုရားအနီးတြင္ တည္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ရွင္ေစာပု လြန္လွ်င္ သားမက္ေတာ္ ဓမၼေစတီမင္း နန္းတက္ကာ ဟံသာ၀တီ ထီးနန္းကို စိုးစံသည္။ ဤကားဓမၼေစတီ မင္း၏ မည္သူမွ် မလုပ္ရဲေသာ ၊ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အလုပ္ကို ခဲရာ ခဲဆစ္ ၾကံေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပ သည္။ ထိုမင္း လက္ထက္တြင္ မူ စစ္မက္ မျဖစ္ပြါးပဲ တိုင္းျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေစႏိုင္ေသာ စက္မႉလက္မႉ ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ သာသနာျပဳ ကိစၥမ်ားကို အထူးပင္ အားေပးခဲ့ေလသည္။ ရွင္ေစာပုႏွင့္ သမက္ေတာ္ တို႔သည္ သမက္ေတာ္ မင္းျပဳေသာ ကာလအတြင္း သားႏွင့္ အမိတို႔ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါ အေပါင္း ျခံရံလ်က္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္း၌ ၾကြေရာက္ စံျမန္းျပီးလွ်င္ ၾကီးစြာေသာ အလွဴဒါနျပဳၾကသည္။

ေစတီေတာ္ပတ္လည္ရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႏွင့္ ခ်ဳိင့္ဝွမ္း မ်ားကုိ ဂဝံေက်ာက္တံုးၾကီးျဖင့္ ဖို႔ေစသည္။ ျမင့္ေသာ ကုန္းေျမကို ညီညာေစရန္ တူးညွိေစသည္။ အျပင္ဘက္တို႔တြင္ ဂဝံေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္စီေစသည္။ ေစတီကိုခံေသာ ပစၥယာေပၚတြင္ ေက်ာက္ထီးမ်ားျပဳလုပ္၍ ေရႊခ်သည္။ ပန္းတင္ခံုပစၥယာကို ခါးဖြဲ႔၍ ေက်ာက္ျဖင့္ျပီးေသာ ဆီမီးအိမ္တုိ႔ျဖင့္ ပတ္လည္စီထားသည္ စသည္ျဖင့္ ေရႊတိဂံုေက်ာက္စာ၌ ဆံေတာ္ရွင္အား အထူးတစ္လည္ (Upgrade) မြမ္းမံပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည္။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ဒဂုန္ ဆံေတာ္ရွင္ျမတ္ကို အလြန္တစ္ရာၾကည္ညိဳေတာ္မူသျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေရႊ ၂၅  ပိႆာကုိ မ်က္ပါးခတ္ျပီးလွ်င္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴေတာ္မူသည္။ ျမိဳ႔သူ၊ ျမိဳ႔သားတို႔ကလည္း ေရႊပိႆာ       ခ်ိန္ ၅ဝ မွ်ကို ကူ၍ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ဘုရင္မၾကီးသည္ ေၾကးခ်ိန္ ၁၇ဝဝ  ပိႆာ    ရွိ ေခါင္းေလာင္းၾကီးတစ္လံုးကိုလည္း သြန္းလုပ္ လွဴဒါန္းသည္။ ဒါ့အျပင္ရွင္ေစာပုသည္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ထီးျဖဴေလးစင္း၊ ေရႊသပိတ္ေလးလံုး၊ ေရႊပန္းကန္ ေလးလံုး (ပန္းကန္တလံုးလွ်င္ ဆန္ တတင္းခ်က္ ဝင္သည္။)

ေငြပန္းကန္ ရွစ္လံုး၊ ေရႊဇြန္းေလးစင္း၊ ေငြဇြန္း ရွစ္စင္း၊ (ဇြန္း တစင္းလွ်င္ ဆန္တစ္စလယ္ ခ်က္ ဝင္သည္။) ဆြမ္း သင္ပုတ္ေတာ္ ၄၄ ခြက္၊ ေရအုိးၾကီးေလးလံုး၊ ေထြးအင္ေလးလံုး၊ ကုလားစည္ေလးလံုးႏွင့္ ေစာင္းတန္းမုခ္ ေလးဘက္ေလးေဆာင္တို႔ကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ 

ထို႕သို႕ လႉဒါန္းျပီးေနာက္တြင္ကား မသမာသူသို႕ မလြယ္တစ္ကူ မဖ်က္စီးေစႏိုင္ရန္ ဘုရားၾကီး၏ ဌာပနာတိုက္ အတြင္း စေကၠာမ ပညာရပ္ျဖင့္ စီရင္ ထားေသာ ဓားစက္၊ လွံစက္မ်ား၊ လူကိုျမင္သည္ ႏွင့္ ေျပး၍ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ စက္ရုပ္မ်ားကိုပါ တစ္ခါတည္း ထည့္သြင္းစီရင္ခဲ့ေပသည္။ သုံးစကၠန္႕ လည္ျပီး တစ္စကၠန္႕ နားေသာ ဓားစက္၊လွံစက္ၾကီး ဆိုသည္မွာလည္း တစ္ၿခားမဟုတ္ ၊ရန္ကုန္ျမစ္ ၏ ဒီေရ အားျဖင့္လည္ပတ္ေသာ စက္တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ေပသည္။

သို႕ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္ျမစ္သည္ ေရႊတိဂုံ ဘုရားၾကီး အလြန္ေဝးကြာေသာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္မည့္သူမ်ားအားရွင္းပါမည္ ၊ေရွးယခင္က ေရႊတိဂုံ ဘုရား၏ ကုန္းေတာ္မွာ ျမစ္ဝ ၌ပင္ ရွိ၍ ဘုရားေပၚသို႕ ေလွမ်ားျဖင့္ ပင္ သြားေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ား၌လာရွိေပသည္။

 ေနာက္တစ္ခ်က္ မူကား ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ တည္ရွိရာ ကုန္းေတာ္မွာ ေရွးက ကြၽန္းငယ္ တစ္ကြၽန္းသာ ျဖစ္ ခဲ့၍ သိမ္းငွက္မ်ား ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္ နားခိုေသာေၾကာင့္ သိမ္းကုပ္တရ ဟု သေဘာၤသားမ်ားက ေခၚတြင္ခဲ့ရာမွ သိဂုၤတၱရ ဟု အမည္တြင္ခဲ့ေသာ အခ်က္အား ေထာက္႐ႈ၍ ေရွးေရွး က အတတ္ ပညာရွင္တို႕က ေစတီေတာ္ၾကီး၏ ဋာပနာတိုက္ သို႕ ဥမင္လိႈဏ္ေခါင္းေဖာက္လုပ္ကာ ရန္ကုန္ျမစ္ေရကို ဝင္ေစျပီး ထိုေရ အားျဖင့္ ပင္ စက္မ်ားကို လည္ပတ္ေစသည္မွာ မ်ားစြာျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

ထပ္မံ၍ ေသခ်ာေစေသာလက္ထက္မွာ ဓမၼေစတီမင္း လက္ထက္တြင္ ျပင္သစ္ (သို႕)ေပၚတူဂီ သံ အဖြဲ႕(အဂၤလိပ္ မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိသည့္ အတြက္ေတာင္းပန္ပါရေစ) ေရာက္ရွိ လာခ်ိန္တြင္ ျမန္မာတို႕က ေကာင္းစြာ ဧည့္ခံကာ မိမိတို႕ တတ္ကြၽမ္းထားေသာ ေလး အတတ္။ လွံ အတတ္မႏွင့္ ယႏၲရား အတတ္မ်ားကို ျပသသည့္ျပပြဲေလးတစ္ရပ္ (Exhibition) လုပ္ခဲ့ေလသည္။

အမွန္ မွာေတာ့ ျပပြဲသာ မဟုတ္ပဲ မိမိ၏ စစ္အင္အားကို ပရိယာယ္ျဖင့္ ျပသခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။(ယေန႕ ကမၻာေပၚတြင္ ျပဳလုပ္လွ်က္ရွိေသာ စစ္ေရးေလ့က်င့္မႉမ်ားမွာ ပိုက္ဆံေပါ၍ မဟုတ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိႏွင့္ မိမိ စစ္အင္အားကို ျပသၿခင္းပင္ျဖစ္သည္။)

ထိုျပပြဲ အတြင္းတြင္ကား ဓားခုတ္ လွံခုတ္ စက္ရုပ္မ်ား။ လက္နက္ပုံးမ်ားကို သံအဖြဲ႕မ်ားကို မ်က္လွည့္ အတတ္ႏွင့္ေရာေႏွာကာ ျပသခဲ့ေလသည္။ ထိုသို႕ မိမိနယ္ေျမအား နယ္ခ်ဲ႕ရန္ လာ အကဲစမ္းေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအား စစ္မျဖစ္လိုက္ရပဲ ေကာင္းစြာ တြန္းလွန္ခဲ့ေပသည္။

သို႕ေသာ္ ဟံသာဝတီ ႏိုင္ငံေတာ္ ပ်က္စီး ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ကား ဤ အတတ္ပညာသည္လည္း တိမ္မျမဴပ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရေတာ့ေလသည္။ အမွန္မွာ ဤ အတတ္ပညာမ်ားႏွင့္ပင္ နယ္ခ်ဲ႕လာသူ အဂၤလိပ္တို႕ အား ေကာင္းစြာ ဒုကၵေပးႏိုင္သည္ဟု မိမိ ယူဆလိုက္ပါတယ္။

ထိုသို ၾကိဳျမင္ခဲ့၍ၾကံေဆာင္ခဲ့ေသာ ကေနာင္ မင္းသားၾကီးအား မိမိ ၏ တူေတာ္ႏွင့္ သားမက္ေတာ္စပ္ေသာ (အမ်ိဳး အရင္းၾကီး) အာဏာ႐ူး ျမင္ကြန္း ၊ ၿမင္းခုံတိုင္ မင္းသားတို႕က တီးထည့္လိုက္ျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္ပဲ ျပည္တြင္းစစ္ မ်ားသာျဖစ္ပြါးေနၿခင္းတို႕ေၾကာင့္ သာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားေလေတာ့သည္။

 ၾကံုေတာင့္ၾကံုခဲ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ျပီ ဆိုပါကလဲ အဲ ယိုးဒယားကို သြားစြာ ပါေလျပီ။ ဒုကၡ။ သမိုင္း တေလွ်ာက္လုံး ယိုးဒယားျပည္သူတို႕မွာ ျမန္မာ တို႕၏ အရိပ္အကဲ ကိုၾကည့္ကာ အထုပ္တစ္ၿပင္ျပင္နဲ႕ ေနခဲ့ရသည္ဆိုပါက မလြန္ေခ်။-

အခ်ဳပ္ ဆိုရေသာ္ ျမန္မာ တို႕၏ ယႏၲရား အတတ္ပညာသည္ ေရွးအခါက အေတာ္အတန္ ထြန္းကား ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ယခုအခါတြင္မူ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း နိဂုံး  ခ်ဳဎ္ လိုက္ရပါသည္။



ကိုးကား -- ျမန္မာ ဝီကီ

အတီး( ဝါးလုံးရွည္)