ငါး သံုးေကာင္ ႏွင္႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္

“ အေဖ အေဖ ဘညဳိ ဘညဳိ ” အိမ္ေရွ႔ ကြပ္ပစ္၌ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေမာက် ေနေသာ ကိုညဳိဒင္ကို ေရႊဘ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။ ကိုညဳိဒင္ ကိုယ္ကိုလူးလြန္႔၍ တစ္ဘက္သို႔ လွည့္ေစာင္းသြားျပန္သည္။ ေရႊဘကလည္း ထပ္ျပန္ တစ္လဲလဲ လွႈပ္၍ ႏႈတ္ကလည္း ဒရစပ္ေခၚေန၏။ “အင္” ဟု ခပ္တိုးတိုး ညည္းတြားရင္း ကိုညဳိဒင္ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္လိုက္ကာ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ၿပီး လည္ပင္းမွ ေခြ်းမ်ားကို လံုခ်ည္ျဖင့္ သုတ္ လိုက္၏။ 

“ဘာလဲ ေရႊဘ၊ ဘာအေရးႀကီးလို႔ လဲ”။ “ဟာ အေဖကလည္း ေနေစာင္းရင္ ငါးတန္းသြားခ်မယ္ဆို၊ အေဖပဲ မနက္က မွာထားၿပီး၊ ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ၾကည့္အုန္း”။ ကိုညဳိဒင္ ဘုရားစင္ေပၚက စားပဲြတင္ နာရီ၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီစြန္းေနၿပီ။ “အိမ္ေအာက္က ပြဲ႔လ်က္နဲ႔ ေရနံေခ်းပုံး ထုတ္ထားကြာ။ ငါး တန္းႀကဳိးနဲ႔ ငါးစာေတြေရာ မင္းျပင္ထားၿပီးၿပီလား”။ 

“အင္း” ေရႊဘ သူ ့အေဖ ခိုင္းသည့္အတိုင္း အမွားအယြင္း ကင္းေအာင္ ဂရုတစ္စိုက္လုပ္ေနသည္။ “ပက္ ခြက္ လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ။ အုန္းမႈတ္ခြက္ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ခြက္ေလာက္လည္းရွာခဲ့၊ မရွိရင္ အုန္းခင္တို႔ အိမ္သြားယူ။ အုန္းခင္ မိန္းမ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္္ ေရာင္းေနေတာ့ သူတို႔ အိမ္မွာ ရွိႏိုင္တယ္”။ ေရႊဘ ထြက္သြားစဥ္ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ ၄ လိပ္၊ မီးျခစ္ႏွင့္ ေၾကးကြမ္းအစ္ေလးကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္၏။ 

ဘုရားစင္ေထာင့္က ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲမွ ေငြ ၁၀၀ ကိုလည္း လြယ္အိပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ကိုညဳိဒင္ အိမ္ေရွ႔ ထြက္လာေတာ့ ေရႊဘ အုန္းမႈတ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကိုင္၍ ၀င္လာသည္။ “မင္း အေမ ဘာမွာ သြားေသး လဲ”။ “ဘာမွ မွာမသြားဘူး၊ ထန္းေတာစပ္မွာ ငါးေၾကြး သြားေတာင္းအုန္းမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ” ။ “သြား မယ္ လာ”။

ကိုညဳိဒင္တို ့သားအဖ လမ္းမထိပ္တြင္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ ပက္ပင္း တိုးသည္။ ေရႊဘ သူငယ္ခ်င္း သံုးေကာင္ က ေရႊဘ ကို ေျခဟန္ လက္ဟန္ လုပ္ျပၾက၏။ ကိုညဳိဒင္ နားမလည္ မရိပ္မိ၊ ျမင္ေတာ့ ျမင္လိုက္၏။ ေရႊဘ ကို အကဲခတ္ေစြၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားႏွင့္ ဆိုသည့္ လက္ဟန္ျပေနသည္။ ေရႊဘေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ေျဖးေျဖး မွန္မွန္ေလွ်ာက္လိုက္လာသည္။ 

ဒီေကာင္ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြႏွင့္ ေက်ာင္းကျပန္ လာတာေတြ ့လိုက္ရလို ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလား ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားမိသည္။ အို သူပဲ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ ဘူးေျပာတာပဲ၊ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ေနၿပီပဲ။ ဆရာႀကီး ဦးခိုင္ဆီမွာ အားရင္ သူသြားစာအံေနတာပဲေလ။ ကိုညဳိဒင္ ကြမ္းတစ္ယာ ထုတ္၀ါးရင္း ေလွာ္တက္မႀကီးကို ညာဘက္ေျပာင္းထမ္းလိုက္၏။

ျမစ္ကမ္းနဖူးေရာက္ေတာ့ သူ ့ေလွေမွာက္ထားသည့္ ေခ်ာင္း၀ ကမ္းစပ္ေဘးတြင္ ကိုတင္ေငြတို ့ သား အဖ တစ္သိုက္ႏွင့္ ဆံုသည္။ ကိုတင္ေငြတို ့သားအဖ တစ္သိုက္ ႏြားစာျမက္ ရိတ္ျပန္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ျမစ္ အထက္ ဘက္ကို အဆန္ အတိုင္း ၂ မိုင္ေလာက္ တက္သြားၿပီး ျမက္ထူသည့္ေျမႏုကြ်န္းေပၚတက္၍ ေနကုန္ ေရခမ္း ရိတ္ၾကရသည္။ လိုသေလာက္ရမွ ေရေၾကာင္းအတိုင္းျပန္စုန္ဆင္းလာခဲ့ျျခင္းျဖစ္သည္. 

`ဟေကာင္ ညဳိဒင္ႀကီး၊ မေတြ ့တာေတာင္ၾကာၿပီ။ မင္း ငါးေရာ လုပ္ေသးလား`။ `ငါက တံငါပဲ ဥစၥာ၊ ငါး မ လုပ္ လို ့ ေထြးရီလင္ လုပ္ရမွာလား”။ “ေနာက္က်သြားပါၿပီ ညဳိဒင္ရာ၊ စိတ္ေလွ်ာ့ စိတ္ေလ်ွာ့၊ ေထြးရီ က ခေလးေတာင္ ေလးေကာင္ရေနၿပီ။ အထီးေတြခ်ည္း ေမာင္ညဳိဒင္၊ အႀကီးဆံုးေကာင္ေတာင္ ကာလသားေပါက္ ျဖစ္ေန ၿပီ မဟုတ္လား၊ တရား နဲ ့ေျဖလိုက္ပါညဳိဒင္ရာ။ ဟား ဟား ဟား” ။ 

ကိုတင္ေငြ ကိုညဳိဒင္ ကို တစ္ဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ ေထြးရီ က ထေနာင္းကုန္း ေျမႏု ကြ်န္းရြာသူ။ ကိုင္းေတာင္သူ သမီး။ သူ ့ ရြာတြင္ သူ ့ ရုပ္ရည္ ကေလးႏွင့္သူ၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္။ ၿမဳိ ့မွာ ေက်ာင္း လာတက္ေနသူ၊ ထေနာင္းကုန္း ကိုင္းေတာဘက္ ကိုတင္ေငြ တို ၊့ ကိုညဳိဒ င္တို ့ ႏြားစာသြား ရိတ္ရင္း တျခား ရြာသားေတြႏွင့္ ေထြးရီကို အၿပဳိင္ပိုးခဲ့ၾကသည္။ 

 ၿမဳိ ့က ဘႀကီး အိမ္မွာေနရင္း ေထြးရီက ေက်ာင္းတက္ သူ ဆိုေတာ့ ညဘက္ ေထြးညဳိ သီခ်င္းျဖင့္ ေထြးရီ ဘ ႀကီး အိမ္ေရွ ့ ကိုတင္ေငြ လူပ်ဳိလွည့္တိုင္း ကုိညဳိဒင္ တို ့၊ အုန္းခင္ တို ့က လိုက္ရသည္။ ေထြးရီ မိဘေတြက  အေသာက္ အစား ေလာင္းကစား ကင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္ ကိုတင္ေငြ ့ကို သေဘာက်ၾကသည္။ ကိုတင္ေငြ ကလည္း လွည္းသမား မ်ဳိးရိုး ဆိုေပမဲ့ ရိုးရိုး သားသား ရွာေဖြစားေသာက္ ၾကသည့္ လွည္းသမားမိသားစုမွ ဆင္းသက္လာသူ။ 

ဘာသာေရးႏွင့္ ရပ္ေရး ရပ္ရြာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ေရွ ့က ဦးေဆာင္ဦးရြတ္ လုပ္ၾကကုိင္ၾကသူေတြ။  ေထြးရီ က ရိုးရိုး ထံုထံု၊ ေက်ာင္းစာလည္း မေတာ္။ ေျခာက္တန္း တစ္ခါက်ေတာ့ တင္ေငြႏွင့္ ၾကဳိက္စ။ ႏွစ္ခါ ဆက္က်ေတာ့ ကိုတင္ေငြ က သူ ့ မိဘေတြကို ေတာင္းခိုင္းၿပီး ယူလိုက္သည္။ ကိုတင္ေငြ တို ့မိသားစုေလး မွာ မ ၾကြယ္ ၀ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ျပည္စံုသည္။ ေထြးရီ ကလည္း ရိုးထံုေသာ္လည္း အိမ္မႈ ကိစၥကိုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းရွိသည္ဟု ေျပာရမည္။ 

အလွဴ အတန္းေဟ့ ဆိုလွွ်င္လည္း မ်က္ႏွာ မပ်က္တတ္သည့္ လင္မယား။ ကိုညဳိဒင္ တို ့၊ ကိုတင္ေငြ တို ့ က လည္ပင္းဖက္ ငယ္ ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလည္းျဖစ္ၾက၍ ေျပာမနာ ဆိုမနာ။ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တေယာက္ သိၾကသူခ်င္း တစ္ေ ယာက္ အခက္အခဲ ကို တစ္ေယာက္က ယိုင္းပင္း ကူေထာက္စျမဲ။ ကိုညဳိဒင္ တို ့အခ်ဳပ္ က် တရားရင္ ဆိုင္ေနရစဥ္က တရားရံုး ထုတ္တိုင္း ကိုညဳိဒင္ တို ့ကို စီးကရက္ေလး၊ ကြမ္းထုပ္ေလးမ်ားျဖင့္ လာလာ အားေပး စကားေျပာရွာသည္။ 

ကိုတင္ေငြတို ့ မိသားစု က ကမ္းနားလမ္း ေပၚတြင္ေနသည္။ ကိုညိဳဒင္ တို ့ႏွင့္ တစ္ရပ္ ကြက္ထဲ မဟုတ္။ ကိုညဳိဒင္ တို ့ ငါးလုပ္ခ်ိန္ ျမစ္ကမ္းေဘး တဲ အစီအရီ ထိုးေနၾကၿပီဆိုလ်ွင္ ကိုတင္ေငြ တို ့အိမ္ ေနာက္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ ကိုညဳိဒင္ တို ့ကုန္းေပၚရွိ အိမ္ကေလးသို ့ျပန္တက္ေနသည့္အခါ ေလွကို ကိုတင္ေငြ တို ့ထံ အပ္ထားရသည္။ ကိုတင္ေငြ ့အိမ္ ေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္း၀ တြင္ ေလွဆိပ္ သဖြယ္ တံငါ အလုပ္လုပ္သည့္ ကိုညဳိဒင္ တို ့လူသိုက္၏ ေလွကေလးမ်ား ခ်ိတ္ဆက္သီီ ဆိုက္ကပ္ထားသည္ကို ေတြ ့ရမည္။

ကိုတင္ေငြ ့သား အႀကီး လူပ်ဳိေပါက္ေကာင္က ႏြားစာေလွာင္သည့္ အိမ္ေနာက္ဘက္ တင္းကုတ္တြင္ ညအိပ္ညေန ေနသည့္ အတြက္ ဒီေကာင္က ေလွကေလးမ်ားကို ညေရး ညတာ ေစာင့္ၾကည့္ေပးရွာသည္။ ေလွေစာင့္ ခ တစ္ၿပား တစ္ခ်ပ္မွလည္း ေပးစရာမလို။ မိတ္ေဆြ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီၾကသည့္ေလာက ၀တ္။ 

ကိုညဳိဒင္ တို ့အရပ္တြင္ ေလွခိုး သည္၊ ေလွေပ်ာက္သည္ ဆိုသည္ မရွိ။ လိႈင္းထန္လြန္း၍ ႀကဳိးျပတ္ကာ ေလွ ေမ်ာသြားသည္ကုိ မသိလိုက္ရင္ေတာင္ ေနာက္ေန ့ ၿမိဳ ့ေအာက္ဘက္ တစ္ရြာရြာက ေလွဆယ္ ထားေၾကာင္း ရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္ အေၾကာင္းၾကားလာၾကသည္။ ေလွပိုင္ရွင္က လာယူ။ ေရအဆံုး ကုန္းတစ္၀က္ သေဘာမ်ဳိး ေလွ ဆယ္ထားသူကို ေလွပိုင္ရွင္ က ေမတၱာ သဒၵါေၾကး ဘယ္ေရြ ဘယ္မွွ် မဟုတ္ ေက်းဇူးတုန္ ့ ျပန္ၾက သည့္ သဘာ၀။

ကိုတင္ေငြတို ့သားအဖ ႏြားစာျမက္ထံုးမ်ား ထမ္းကာ ႏြားစာ တင္းကုတ္ဆီကို တက္သြားၾက၏။ ကိုညဳိဒင္ ရရာ ထင္းေျခာက္ ကေလးမ်ားေကာက္၍ မီးဖိုလိုက္သည္။ ေရႊဘ ထမ္းလာေသာ ဂံုနီအိတ္ထဲမွ တီတူး သည့္ သံတူရြင္း တိုေလးကို ဆဲြထုတ္၍ မီးဖိုထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ပြတ္ညက္ အနည္းငယ္ႏွင့္ ေရနံေခ်းပုံးကို ဖြင့္ၿပီး အုတ္မွဳတ္ခြက္ တစ္ခုထဲတြင္ ထည့္၍ ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ နွယ္ေန၏။ 

ပြဲ ့လ်က္ေပ်ာ့လာမွ ဆဲြ၍ ဆဲြ၍ လိမ္လိုက္၊ နွယ္လိုက္ လုပ္ေန၏။ ကိုညဳိဒင္ သူ ့စိတ္တိုင္းက် ပြဲ ့လ်က္ ကို ႏွယ္ၿပီးေသာ အခါ မီးဖိုထဲမွ မီးဖုတ္ ထားသည့္ သံတူရြင္းတို ကို ဆဲြထုတ္ လိုက္ၿပီး ေလွစပ္ေၾကာင္းမ်ားကို အပူလိုက္ကပ္သည္။ ခန ခန ဒုကၡေပးေနသည့္ ေရယိုသည့္ ေလွ၀မ္းဗိုက္ေနရာကို အေသအခ်ာ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ သံတူရြင္း တိုျဖင့္ အပူကပ္ ေပးေနသည္။ ေလွတြင္ ရွိၿပီး ပြတ္ညက္ေျခာက္ဖတ္မ်ားမွာ မီးအပူႏွင့္ေတြ ့ထိမိၿပီး ေပ်ာ္အိ လာကာ လတ္ လတ္ဆတ္ဆတ္ ေလွေထး လိုက္သကဲ့သို ့ေပါက္အာေနေသာေလွစပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ျပန္လည္ ပိတ္ဆို ့သြား သည္။ 

သို ့ျဖင့္ ကိုးေတာင္ေလွကေလး တစ္ေလွလံုး သံတူရြင္းပူ ကပ္ၿပီးမွ စပ္ေၾကာင္း တစ္ခ်ဳိ ့တြင္ ေရစိမ့္၀င္ ေပါက္ျဖစ္ေနသည့္ ေနရာ တို ့ ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကိုညဳိဒင္ စြက္က်ယ္စုတ္ေဟာင္းကို လိုသေလာက္ျဖဲကာ လိမ္က်စ္၍ ေပါက္ေနေသာ ေလွစပ္ေၾကာင္းထဲ ဓားမဦးဖ်ားျဖင့္ ဖြဖြ ရြရြ ထိုးသြင္း လိုက္၏။ 

နွယ္ထားသည့္ ပြဲ ့လ်က္ကို တစ္ဖဲ့ တစ္ဖဲ့ ယူကာ စပ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ဖာေထးသည္။ ေလွေရလံုေလာက္ ၿပီဆိုမွ ေရနံေခ်း သုတ္ရန္ ေရႊဘ ကို ေအာ္ေခၚလိုက္၏။ ေရႊဘ ကိုတင္ေငြ ့သားအႀကီးေကာင္ အိပ္သည့္ ႏြားစာ တင္းကုတ္မွ အေျပး ဆင္းလာသည္။ “ေရနံေခ်း ရႊဲရႊဲေလး သုတ္ကြာ ေရႊဘ၊ ေလွနံေတြလည္း တစ္ခါထဲ သုတ္ ၊ ေနနည္းေနၿပီ၊ ဒါၿပီးမွ ငါးတန္း ခ်ရမွာ”။

 ေရႊဘ စြတ္က်ယ္စုတ္ ပိုင္းကို ေရနံေခ်းပံုးထဲ ႏွစ္လိုက္ ေလွ ကို ခတ္ သြက္သြက္ သုတ္လိုက္ႏွင့္ ခန အတြင္း မွာပင္ ေလွတစ္စင္းလံုး ေရနံေခ်း သုတ္ၿပီးသြားသည္။ “တင္ေငြေရ၊ တင္ေငြ တစ္ဆိတ္ လာစမ္းပါအုန္းဟ၊ ေလွ ေရခ် ခ်င္လို ့”။ ကိုတင္ေငြတို ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုညဳိဒင္ တို ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကြ်န္းသား ကိုးေတာင္ေလွ ကေလးကို ျမစ္ေရထဲ အသာအယာ မ ခ် လိုက္ၾကသည္။ 

ကိုညဳိဒင္ ပစၥည္းပစၥယေလးမ်ား သိမ္းဆည္းေနစဥ္ ေရႊဘ က ေလွကပ္မ်ား၊ ငါးတန္းႀကဳိး၊ ငါးစာပံုး၊ ေလွာ္ တက္ စသည္တို ့ကို ေလွ၀မ္း ထဲတြင္ ေနသား တစ္က် ခင္းထားလိုက္သည္။ ကုန္းေပၚျပန္ တက္ရင္းမွ “မင္း ျပန္ခါနီး အိမ္တစ္ခ်က္ ၀င္ခဲ့အုန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေလး၊ ပဲသီးေလး ယူသြား”။ ကိုတင္ေငြ ေအာ္ေျပာသည္ကို ေခါင္း ၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း ေခ်ာင္း၀စပ္မွ ေက်ာက္ေဆာင္ေကြ ့ျမစ္ေရၿငိမ္သည့္ေရျပင္ဆီ ေလွကို ေလွာ္ထြက္လာ ခဲ့သည္။

×   ×   ×   ×   ×   ×   ×

တိုက္သစ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံက ကိုညိဳဒင္ တို ့မိသားစုေလးကို ပုတ္ႏွဳိးလိုက္ သည္။ ကိုညဳိဒင္ အိပ္ရာမွ ထလာၿပီး ထမင္းစားပဲြေလးေပၚရွိ ေရနံဆီ မီးခြက္ေလးကို မီးညွိ လိုက္သည့္အခါ အိမ္ကေလးထဲတြင္ ၀ါက်င့္က်င့္ မီးေရာင္ေလးက လူးလြန္ ့ေန၏။

 ေနာက္ေဖး စည္ပိုင္းျပတ္ ရွိရာမွ ေရေလာင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ေရႊဘမ်က္ႏွာသစ္ေနပံုရ၏။ အိမ္မွဳန္စံုမႊားႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႀကဳိးျဖဳတ္ရင္း “ဓာတ္မီး က ဘုရားစင္ေပၚမွာေနာ္ ကိုညဳိဒင္” ဟု  မလံုး ကိုညဳိဒင္ ကို လွမ္းေျပာသည္။ ကိုညိဳဒင္ မ်က္ႏွာကို ေရတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိုက္၍ မီးေသြးခဲျဖင့္ သြားတိုက္လိုက္သည္။ ပုဆိုးစျဖင့္ ေရသုတ္လိုက္ၿပီး “သား ေရႊဘေရ၊ သြားၾကရေအာင္”။

လမ္း ဓာတ္မီးတိုင္မ်ားက မီးမေပးသည္မွာ ႏွစ္နဲ ့ခ်ီၾကာလာၿပီျဖစ္၍ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ကိုပဲ အားကိုးရ သည္။ ေရွ ့က မီးထိုး သြားေနရင္း လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးေရာင္က မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ လင္းေန၏။ ဓာတ္ခဲ ၀ယ္ဖို ့ ေမ့ေနလိုက္တာဟု ကိုညိဳဒင္ စဥ္းစားမိသည္။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုတင့္ေငြသား ကို အသံျပဳကာ ေလွေပၚ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တက္လိုက္ၾကသည္။ 

ကိုညဳိဒင္ က ေလွဦးမွာ ထိုင္၍ ေရႊဘ က ပဲ့ကိုင္ေလွာ္ခတ္လာသည္။ ေလွာ္တက္မႀကီးႏွင့္ ေရႊဘ အရြယ္က မမွ်။ သို ့ေပမယ့္ ေရႊဘ မႏိုင္ တႏိုင္ျဖင့္ပင္ ေလွကို ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏိုင္ေလွာ္ႏိုင္ေနၿပီေလ။ ျမစ္ထဲက လိႈင္းရိုက္ခတ္သံေလးမ်ားကို ဟုိအေ၀း သည္အနားမွ ၾကက္တြန္သံတို ့ က ၾကဳိးၾကားရံခါ ဖံုးလႊမ္းေနေစသည္။ ကိုညဳိဒင္ ငါးႀကဳိးတန္းမွ ခ်ိတ္ေထာင္ထားေသာ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ေလးမ်ားမွ ၿငိတြယ္ေနေသာ ငါးတို႔ကို အသာအယာ ဆဲြယူရင္း ၿငိေနသည့္ငါးမ်ားကိုျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို႔ ပစ္ပစ္ထည့္ လိုက္သည္။ 

သည္ေန႔ သိပ္မဆိုးလွဟု ကိုညဳိဒင္ ငါးမွ်ားတန္းႀကဳိးမ်ားကို ျဖဳတ္ရင္း ရသည့္ငါးမ်ားကို ခန္႔မွန္း တြက္ခ်က္ၾကည့္ မိသည္။ ငါးဘတ္ အေကာင္ လတ္လတ္ေတြပါေတာ့ စုစုရရ ၂ ပိသာခဲြ ၃ပိသာေလာက္ေတာ့ ရွိႏိုင္သည္ဟု စိတ္က ေအာက္ေမ့ရင္း ပင္မ ငါးတန္းႀကဳိးကို လက္ေတာင္ျဖင့္ ရစ္၍ ႐စ္၍ ျဖဳတ္လိုက္ သည္။ 

အရုဏ္ က်င္း ၿပီ။ အလင္းေရာင္ျပဴစျပဳၿပီ။ ေရႊဘ ေလွကို ခပ္သြက္သြက္ ေခ်ာင္း၀ ကမ္းဘက္ ေလွာ္ခတ္ လာခဲ့သည္။ ေခ်ာင္း၀ ေရာက္ေတာ့ အေမွာင္ျပယ္ အလင္း၀င္ေရာက္စ။ “ေရႊဘ သား။ အေဖ တင္ေငြ ့တို ့ အိမ္မွာ အိမ္သာသြား တက္လိုက္အုန္းမယ္။ မင္း ငါးေတြ ဘာလီခ်ဳိင့္ႀကီး ႏွစ္ခ်ဳိင့္ထဲ ခဲြထည့္ထား၊ ေပးစမ္းကြာ၊ အေဖ့ လြယ္အိပ္။” လြယ္အိတ္ ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ ကို ကသုတ္ ကယက္ ဆဲြထုတ္ယူၿပီး ကိုညိဳဒင္ ကိုတင္ေငြ တို ့အိမ္ဘက္ အေျပးတက္သြား၏။

ေလွ၀မ္းထဲတြင္ လွဳပ္ခါ လူးလိမ့္ တိုးေ၀ွ ့ခုန္ရမ္းေနသည့္ အေကာင္ လတ္လတ္ ငါးဘတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ငါးေျမြထိုးႀကီးမ်ားကို ဘာလီခ်ဳိင့္ႀကီး တစ္လံုးတြင္ ေရႊဘ ေကာက္ထည့္လိုက္သည္။  ေနာက္ ခ်ဳိင့္တစ္လံုးထဲသို ့ ငါးဇင္ရိုင္း အေကာင္လတ္မ်ားႏွင့္္ ငါးေျပမ မ်ားကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေကာက္ထည့္လိုက္၏။ ေလွ၀မ္း ေရစပ္စပ္ ထဲတြင္ ငါးေျပမ သံုးေကာင္သာ ခုန္လိုက္ ပ်ံလိုက္ လူးလိုက္ လိမ့္လိုက္ က်န္ေနသည္ကို ေတြ ့ရသည္။ 

လႈပ္ခါ ခုန္ရမ္းေနသည့္ ငါးေျပမ သံုးေကာင္ကို ေကာက္မထည့္မီ ေရႊဘ ေတြေတြေငးေငးၾကည့္လိုက္မိ သည္။ တစ္ေလာက ဆရာႀကီး ဦးခိုင္ သင္ၾကားျပသေပးသည့္ ငါးသံုးေကာင္ အေၾကာင္းကို ႏႈတ္က ရြတ္ဆိုမိသလိုျဖစ္ သြား၏။ ဆရာႀကီး ေရးျပခိုင္း၍လည္း ေကာင္းေကာင္း ေရးျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးကို သူ အ လြတ္ ရြတ္ဆို ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တိုးတိုး ဖြဖြ ေရရြတ္ၾကည့္ေနမိသည္။

“တေန ့သ၌ ေရတံငါ တစ္ဦးသည္ ျမစ္ထဲ၌ ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ငါးဖမ္းရာ သူ၏ ပိုက္ကြန္၌ ငါးသံုးေကာင္ ၿငိတြယ္ဖမ္းဆီးရမိ၏။ ထို ငါးသံုးေကာင္ကို ေလွ၀မ္းထဲတြင္ အရွင္လတ္လတ္ ပစ္ထည့္ထားလိုက္၏။ ငါးအရွင္ သံုးေကာင္မွာ ေရစပ္စပ္ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ခုန္လိုက္ ပ်ံလိုက္ ရမ္းခါ တိုးေ၀ွလိုက္ႏွင့္ ေလွစုန္ေမ်ာရာ အတိုင္း ပါလာသည္။ 

ထို ငါးသံုးေကာင္ထဲမွ တစ္ေကာင္ေသာ ငါးသည္ ဤသို ့ ေတြးေတာစဥ္းစား၏။ ကံဆိုးလို ့ တံငါ လက္မွာ အဖမ္း ခံရၿပီး အသက္ေသရေတာ့မယ္။ ငါ႔ကံေပါ့ ဆိုၿပီး ကံကို ရိုးမယ္ဖဲြ ့ကာ ေလွ၀မ္းေထာင့္မွာ မလွဳပ္ မရွား၊ မခုန္ မပ်ံေတာ့ပဲ ေခြၿပီးေနလိုက္ေတာ့သည္တဲ့။

 ေနာက္ ငါးတစ္ေကာင္ ကေတာ့ ယခုလို စဥ္းစားျပန္၏။ ကံဆိုးလို ့တံငါ လက္ထဲကို ေရာက္ေသာ္ျငား ငါ့မွာ ဉာဏ္ ရွိ၏။ ငါ့ ဉာဏ္ပညာ ကို အသံုးခ်ၿပီး တံငါ လက္က လြတ္ေအာင္ ငါ ရုန္းထြက္ရမည္ဟု ့စိတ္ပိုင္းျဖတ္ ၿပီး ေလွ၀မ္းထဲကေန ျမစ္ထဲေရထဲေရာက္ေအာင္ တေစြ ့ေစြ ့ ခုန္ခုန္ၿပီး ၾကဳိးစားေနေပသည္။ ေလွ၀မ္းမွာ ျမင့္သျဖင့္ အလြယ္တစ္ကူ လြတ္ေအာင္ မခုန္ႏိုင္ပဲရွိရာ နားလိုက္၊ အသက္ရွဴလိုက္၊ အေမာေျဖလိုက္ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ႀကဳိးပမ္းေနရွာသည္။

 ေနျမင့္လာ၍ ေနပူရွိန္ ကလည္း မီးရွိန္သဖြယ္ ပူးျပင္းလာ၏။ တံငါသည္မွာ ကြန္ရုတ္တိုင္း ငါး မပါသည္ ခ်ည္း ျဖစ္ေန၍ ေဒါသလည္း တစ္ၿဖင္းျဖင္း ထြက္ေနသည္။ ၀မ္းဗိုက္ ကလည္း ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္  တစ္က်ဳတ္ က်ဳတ္ ေအာ္ျမည္ ေတာက္ ေလာင္ေနျပန္သည္။ ေလွ၀မ္းထဲမွ ဂဏာ မၿငိမ္ ခုန္ပ်ံ လႈပ္ရွားေနေသာငါးကို ၾကည့္ ကာ ေဒါသ ပိုထြက္လာ ျပန္သည္။ သို ့ႏွင့္ ေလွာ္တက္ျဖင့္ ငါး၏ေခါင္းကို ေသခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္၍ ရုိက္ခ် လိုက္၏။ 

ငါးသည္ ဦးေခါင္းကဲြကာ ေသပဲြ ၀င္ရွာရသည္။ က်န္ ငါးတေကာင္ကမူ ေသြးစက္ လက္ျဖင့္ ေသပဲြ၀င္ သြားေသာ ငါးႏွင့္ ေလွ၀မ္းထဲတြင္ ေသခ်ိန့္ေစာင့္ေနေသာ ငါးတို ့ကို ၾကည့္၍ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ သံုးသပ္ စဥ္းစားေန၏။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်၍ တံငါသည္ မုဆိုးလက္တြင္း သက္ဆင္းရသည္။ ဉာဏ္ပညာ အေျမွာ္အျမင္ ရွိေသာ္ လည္း လံု႔လ၀ီရိယ တို႔ကို အခ်ည္းႏွီး ျဖဳန္းတီး၍ ေသလြန္ရသည္။ သုိ႔အတြက္ ငါအသို႔ ၾကံေဆာင္သင့္သနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ေလွ၀မ္းထဲ၌ ၿငိမ္ဆိတ္ကာ အၾကံထုတ္ေနေလသည္။ 

တံငါသည္ ကြန္ပစ္တိုင္း ေလွသည္ လူးခါသြား၏။  ေလွနံသည္ ကြန္ပစ္သည့္ဘက္သို႔ ေစာင္းရြဲ႕ သြား၏။ ေလွနံႏွင့္ ေရျပင္သည္ ထိလုခမန္း ညီမွ်သြား၏။ ထိုခ်င္းရာမ်ားကိုၾကည့္၍ သံုးေကာင္ေျမာက္ ငါးသည္ အခြင့္အေရး ကို ၾကံစည္ အားထုတ္ကာ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနေလ သည္။ 

ထိုအခိုက္ တံငါသည္သည္လည္း ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ထားသည့္ ပိုက္ကြန္ကို ဆကာေျမွာက္ကာ ျမစ္တြင္းသို ့ပစ္ခ် လိုက္ေလသည္။ ထိုေရာ အခါ ေလွသည္ေစာင္း၍သြား၏။ ေလွနံသည္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ၾကမ္းတေျပးညီ ျဖစ္သြား၏။ ငါးသည္ ရွိသမွ် ခြန္အားကို သံုး၍ ျမစ္ထဲသို႔ ခုန္ပ်ံ ဆင္းသက္လိုက္ရာ တံငါ လက္မွ လြတ္ေျမာက္ သြားေလေတာ့သည္။ တံငါသည္သည္ ငါးလြတ္ သြား၍ ေဒသ ပိုထြက္သြားကာ ေလွ၀မ္း၌ ေခြကပ္ေနေသာ ငါးကိုပါ ေလွာ္တက္ျဖင့္ ရိုက္သတ္လိုက္ျပန္ေလသည္။”

ထိုစာ ဆရာႀကီးကို ဖတ္ရြတ္ျပစဥ္က ဆရာႀကီး ဆံုးမေျပာၾကားလိုက္သည့္ စကားကို ေရႊဘ ထပ္မံ ၾကားေယာင္ မိ ျပန္သည္။  “အဲဒါပဲ၊ ေမာင္ေရႊဘ၊ လူ ဆိုတာ ကံ ဥာဏ္ ၀ီရိယ ကို မ်ွတေအာင္ ဆင္ျခင္ အသံုးျပဳႏိုင္ရမယ္ကြ။ ကံကိုခ်ည္း ယိုးမယ္ဖဲြ ႔ ပံုခ်လို ့မရသလို၊ ဥာဏ္ ရွိတိုင္းလည္း ၀ိရိ.ယ စိုက္ထုတ္ႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏို္င္တယ္ ဆိုတာ ငါ့တပည့္ ေသေအာင္မွတ္ေပေတာ့။”

ေမာင္လြမ္းဏီ

http://www.maukkha.org/index.php/book-store/short-stories/370-2010-07-13-04-19-35