အေျခခံ ဝိပႆ နာ ႐ွဳနည္း
ဓမၼမိတ္ေဆြတို႔ အားလံုး မဂၤလာပါ ။
အေျခခံ ဝိပသာနာ ႐ွဳနည္းေလးကို ေရးတင္တာ စာနည္းနည္း ႐ွည္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို မ်ိဳး အခုမွ ဝိပသာနာ စၿပီး ေလ့လာသူေတြ အတြက္ေတာ့ ဖတ္လို ႔မအားေသးရင္လဲ ႐ွယ္ထားပါ ကိုယ့္ အတြက္ အက်ိဳး႐ွိမွာပါ ။
ဤ မဟာ သတိပ႒ာနသုတ္ ကို ဗုဒၶ သည္ ကု႐ုတိုင္း ကမၼာသဓမၼ မည္ေသာ နိဂုံးရြာ တြင္ သီတင္းသုံးစဥ္၊ ဘိကၡဴ ရဟန္းတို႔ အားေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေဒသနာေတာ္ ျဖစ္သည္။
တရားအနက္
ဤ ေလးပါးကုန္ေသာ တရား တို႔၌ သတိကို စြဲျမဲစြာျပဳ၍ က်င့္ရေသာ သတိပ႒ာန္မည္ေသာ အက်င့္သည္ရွိ၏ ဤ အက်င့္ကား..........
၁၊ စိတ္အညစ္အေၾကးတို႔ ကင္းေဝးစင္ၾကယ္ေစနိုင္ေသာ တခုတည္းေသာ အက်င့္နည္းလမ္းေပတည္း။
၁၊ စိတ္အညစ္အေၾကးတို႔ ကင္းေဝးစင္ၾကယ္ေစနိုင္ေသာ တခုတည္းေသာ အက်င့္နည္းလမ္းေပတည္း။
၂၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္ျခင္းမွ လြန္ေျမာက္နိုင္ေစေသာ တခုတည္းေသာ အက်င့္နည္းလမ္းေပတည္း။
၃၊ ေဒါသေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ႏွလုံး ဆင္းရဲျခင္းတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္ေစနိုင္ေသာ တခုတည္းေသာ အက်င့္နည္းလမ္းေပတည္း။
၄၊ ဘဝ တဏွာ ကင္းေဝးရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္မည္ေသာ တရားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳနိုင္ေသာ (ရရွိနိုင္ေသာ) တစ္ခုတည္းေသာ အက်င့္နည္းလမ္းေပတည္း။
ဤေလးပါး ကုန္ေသာ သတိပ႒ာန္ အက်င့္ ဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။
ရဟန္းသည္ လုံ႔လ ဝိရိယကို စိုက္ထုတ္ေစလၽွက္၊ သတိ ကို မိမိကိုယ္တြင္ ျမဲေစကာ မိမိ ၏ ႐ုပ္ကိုလည္း၊ ႐ုပ္မၽွသာဟု ရွုျမင္လၽွက္၊ ႐ုပ္ကို တည္၍ျဖစ္ေသာ စြဲလမ္းမွုႏွင့္ ေဒါသ ကို ပယ္ေဖ်ာက္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွုမွတ္ေန ရမည္။
ရဟန္းသည္ လုံ႔လ ဝိရိယကို စိုက္ထုတ္ေစလၽွက္၊ သတိ ကို မိမိကိုယ္တြင္ ျမဲေစကာ မိမိ ၏ ႐ုပ္ကိုလည္း၊ ႐ုပ္မၽွသာဟု ရွုျမင္လၽွက္၊ ႐ုပ္ကို တည္၍ျဖစ္ေသာ စြဲလမ္းမွုႏွင့္ ေဒါသ ကို ပယ္ေဖ်ာက္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွုမွတ္ေန ရမည္။
ရဟန္းသည္ လုံ႔လ ဝိရိယကို စိုက္ထုတ္ေစလၽွက္၊ သတိ ကို မိမိကိုယ္တြင္ ျမဲေစကာ မိမိခံစားရေသာ ေဝဒနာ တို႔ကိုလည္း၊ ေဝဒနာမၽွသာဟု ရွုျမင္လၽွက္၊ ေဝဒနာကို တည္၍ျဖစ္ေသာ စြဲလမ္းမွုႏွင့္ ေဒါသ ကိုပယ္ေဖ်ာက္ ၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွုမွတ္ေနရမည္။
ရဟန္းသည္ လုံ႔လ ဝိရိယကို စိုက္ထုတ္ေစလၽွက္၊ သတိ ကို မိမိကိုယ္တြင္ ျမဲေစကာ မိမိ ၏ စိတ္ ကိုလည္း၊ စိတ္မၽွသာဟု ရွုျမင္လၽွက္၊ စိတ္ကို တည္၍ျဖစ္ေသာ စြဲလမ္းမွုႏွင့္ ေဒါသ ကိုပယ္ေဖ်ာက္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွု မွတ္ေနရမည္။
ရဟန္းသည္ လုံ႔လ ဝိရိယ ကို စိုက္ထုတ္ေစလၽွက္၊ သတိ ကို မိမိ ကိုယ္တြင္ ျမဲေစကာ မိမိ ၏ ဉာဏ္တြင္ ထင္ေသာ တရား မ်ားကိုလည္း၊ တရား မၽွသာဟု ရွုျမင္လၽွက္၊ ထို တရားမ်ား ကို တည္၍ျဖစ္ေသာ စြဲလမ္း မွုႏွင့္ ေဒါသ ကို ပယ္ေဖ်ာက္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွုမွတ္ေနရမည္။
ကာယာႏုပႆ နာ
အာနာပါန ရွုမွတ္ပုံ
ရဟန္း သည္ မိမိ ၏ ႐ုပ္ကို၊ ႐ုပ္ မၽွသာ ဟူ၍ ရွုျမင္လၽွက္ မည္ကဲ့သို႔ ေနပါသနည္း။
တရားအားထုတ္ေသာ ရဟန္းသည္ ေတာသို႔ သြားေရာက္၍ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္၏ေျခရင္း၌ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္၍ျဖစ္ေစ၊ ခႏၶာကိုယ္ အထက္ပိုင္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထိုင္ရမည္။
တရားအားထုတ္ေသာ ရဟန္းသည္ ေတာသို႔ သြားေရာက္၍ျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္၏ေျခရင္း၌ျဖစ္ေစ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္၍ျဖစ္ေစ၊ ခႏၶာကိုယ္ အထက္ပိုင္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ထိုင္ရမည္။
ထိုင္ၿပီးလၽွင္ သတိ ကို တည္ေစ၍ အသက္ ႐ူသြင္းလၽွင္လည္း၊ ႐ူသြင္းသည္ဟု သိရမည္။ အသက္ ႐ူထုတ္လၽွင္လည္း၊ ႐ူထုတ္သည္ ဟု သိရမည္။ ရွည္ရွည္ ႐ူထုတ္လၽွင္လည္း၊ ရွည္ရွည္ ႐ူထုတ္သည္ဟုသိရမည္။ တိုတို ႐ူထုတ္လၽွင္လည္း၊ တိုတို ႐ူထုတ္သည္ဟု သိရမည္။
႐ူသြင္းမွု၏ စ၊ လည္၊ ဆုံး ကို သတိ မလြတ္ေစဘဲ သိရမည္။ ႐ူထုတ္မွု ၏ စ၊ လည္၊ ဆုံး ကို သတိမလြတ္ေစဘဲ သိရမည္။
ဥပမာ၊ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ႀကိဳးပြတ္သမား သည္ ႀကိဳးပြတ္ရာတြင္ (ႀကိဳးအား) ရွည္ရွည္ ဆဲြလၽွင္လည္း ရွည္ရွည္ဆြဲသည္ဟု သိ၏၊ တိုတို ဆြဲလၽွင္လည္း တိုတိုဆြဲသည္ ဟု သိ၏ ဤႀကိဳးပြတ္သမားနည္းတူ ရဟုန္း သည္ အသက္ ႐ူသြင္းလၽွင္လည္း ႐ူသြင္းသည္ ကို ေသခ်ာသိ၏၊ အသက္ ႐ူထုတ္လၽွင္ လည္း ႐ူထုတ္သည္ ကို ေသခ်ာ သိ၏ ႐ူသြင္း၊ ႐ူထုတ္ေသာ ထြက္သက္ ဝင္သက္ ႐ုပ္အေပါင္းအား ႐ုပ္ အေပါင္းဟုသာ သိ၏ ။
မည္သို႔ သိရမည္ ဆိုလၽွင္ ဝင္သက္၊ ထြက္သက္ ႐ုပ္ အေပါင္းသာ ရွိသည္၊ (႐ူတတ္၊ ရိွုက္တတ္ေသာ) ငါ ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထို ရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွု ထင္၏ ။ ထိုသို႔ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
မည္သို႔ သိရမည္ ဆိုလၽွင္ ဝင္သက္၊ ထြက္သက္ ႐ုပ္ အေပါင္းသာ ရွိသည္၊ (႐ူတတ္၊ ရိွုက္တတ္ေသာ) ငါ ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထို ရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွု ထင္၏ ။ ထိုသို႔ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို ႔႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္း တြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါ အသက္ေကာင္ မဟုတ္ သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။ ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရား မ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာ ဟု တဏွာ ဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္း သည္ ႐ုပ္အေပါင္းကို ႐ုပ္အေပါင္း သာလၽွင္ ျဖစ္သည္ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။
ကၠဳရိယာ ပိုင္း ရွုမွတ္ပုံ
အျခား ရွုပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္း သည္ သြားလၽွင္လည္း သြားသည္ဟု သိ၏ ။ ရပ္လၽွင္လည္း ရပ္သည္ဟု သိ၏ ။ ထိုင္လၽွင္လည္း ထိုင္သည္ဟု သိ၏ ။ ေလ်ာင္းလၽွင္လည္း (အိပ္လၽွင္လည္း) ေလ်ာင္းသည္ဟု သိ၏ ။ ဤသို႔ျဖင့္ ႐ုပ္အေပါင္းသည္ ထိုထို အမူအရာျဖင့္ တည္ေန၏ ။
ရဟန္း သည္ သြားလၽွင္လည္း သြားသည္ဟု သိ၏ ။ ရပ္လၽွင္လည္း ရပ္သည္ဟု သိ၏ ။ ထိုင္လၽွင္လည္း ထိုင္သည္ဟု သိ၏ ။ ေလ်ာင္းလၽွင္လည္း (အိပ္လၽွင္လည္း) ေလ်ာင္းသည္ဟု သိ၏ ။ ဤသို႔ျဖင့္ ႐ုပ္အေပါင္းသည္ ထိုထို အမူအရာျဖင့္ တည္ေန၏ ။
႐ုပ္အေပါင္းသည္ ထိုထို အမူအရာျဖင့္ တည္သည့္ အတိုင္း ထိုထို အမူအရာျဖင့္ တည္ေနသည္ဟု သိ၏ ထိုထို အမူအရာျဖင့္ တည္ရွိေနေသာ ႐ုပ္အေပါင္းအား ႐ုပ္အေပါင္းဟုသာ သိ၏ ။
မည္သို႔ သိရမည္ဆိုလၽွင္ သြားမွု၊ လာမွု၊ လွုပ္ရွားမွုတို႔ျဖင့္ တည္ရွိေနေသာ ႐ုပ္အေပါင္းသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထို ရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွုထင္၏ ။ ထိုသို႔ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ကို တိုးပြားေစ လၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို ႔႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။ ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာ တရား မ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာဟု တဏွာဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္း သည္ ႐ုပ္အေပါင္း ကို ႐ုပ္အေပါင္း သာလၽွင္ ျဖစ္သည္ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။
ကိုယ္ဟန္ အမူအယာ ရွုမွတ္ပုံ
အျခားရွုပုံ တစ္နည္းကား၊
ရဟန္း သည္ ေရွ႕သို႔သြားလၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္သို႔ ဆုတ္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။ တည့္တည့္ ၾကည့္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ငဲ့ေစာင္း၍ ၾကည့္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။
ရဟန္း သည္ ေရွ႕သို႔သြားလၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္သို႔ ဆုတ္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။ တည့္တည့္ ၾကည့္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ငဲ့ေစာင္း၍ ၾကည့္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။
ဆန႔္ထားေသာ လက္ကို ေကြးလၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ေကြးထားေသာ လက္ကို ဆန႔္တန္းလၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။ သကၤန္း ကို ဝတ္႐ုံလၽွင္ လည္းေကာင္း၊ သပိတ္ ကို ကိုင္တြယ္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။
အစားအစာ စားေသာက္လၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စြန႔္မွု ကို ျပဳလၽွင္ လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။
သြားလၽွင္၊ ထိုင္လၽွင္၊ ရပ္လၽွင္၊ အိပ္လၽွင္၊ နိုးထလၽွင္၊ စကားေျပာလၽွင္၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနလၽွင္၊ ျပဳလုပ္သမၽွကို မိမိ ဉာဏ္တြင္ ထင္ရွားစြာ သိလၽွက္ ျပဳလုပ္ရမည္။ မည္သို႔ သိရမည္ ဆိုလၽွင္ သြားမွု၊ လာမွု၊ လွုပ္ရွားမွု တို႔ျဖင့္ တည္ ရွိေနေသာ ႐ုပ္အေပါင္းသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထို ရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွုထင္၏ ထိုသို႔ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို႔ ႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။ ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရား မ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာ ဟု တဏွာ ဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္း သည္ ႐ုပ္ အေပါင္းကို ႐ုပ္ အေပါင္းသာလၽွင္ ျဖစ္သည္ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။
၃၂ ႒ာန ရွုမွတ္ပုံ
အျခားရွုပုံ တစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ ေျခဖ်ားမွ ဆံပင္ အထိ၊ တစ္လံမၽွ ရွိေသာ ပါးလႊာေသာ အေရျပားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ ထားေသာ ဤခႏၶာကိုယ္ ထဲတြင္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းေသာ အေသြး၊ အသား၊ ကလီစာ၊ အ ဆိုုင္ အခဲ မၽွသာ ရွိသည္ကို ဉာဏ္ျဖင့္ စူးစိုက္ ဆင္ျခင္ရမည္။
ရဟန္းသည္ ေျခဖ်ားမွ ဆံပင္ အထိ၊ တစ္လံမၽွ ရွိေသာ ပါးလႊာေသာ အေရျပားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ ထားေသာ ဤခႏၶာကိုယ္ ထဲတြင္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းေသာ အေသြး၊ အသား၊ ကလီစာ၊ အ ဆိုုင္ အခဲ မၽွသာ ရွိသည္ကို ဉာဏ္ျဖင့္ စူးစိုက္ ဆင္ျခင္ရမည္။
ဤ ခႏၶာထဲတြင္ ရွိေသာ အရာမ်ားကား ဆံပင္၊ ေမြးညင္း၊ လက္သည္း၊ ေျခသည္း၊ သြား၊ အေရခြံ၊ အသားတုံး၊ အေၾကာ၊ အရိုး၊ ျခင္ဆီ၊ ႏွလုံး၊ အသည္း၊ အေျမႇး၊ အဖ်ည္း၊ အဆုတ္၊ အူမ၊ အူသိမ္၊ အစာသစ္၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္၊ ဦးေႏွာက္၊ သည္းေျခ၊ သလိပ္၊ ျပည္ပုပ္၊ ေသြးရည္၊ ေခၽြး၊ တံေတြး၊ ႏွပ္၊ ဤ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ အရာမ်ားသာ ရွိသည္ဟု ဉာဏ္ျဖင့္ စူးစိုက္ ဆင္ျခင္ရမည္။
ဥပမာ၊ အိပ္တစ္ခု ထဲတြင္ စပါး၊ ေကာက္ၾကမ္း၊ ပဲႀကီး၊ ပဲေနာက္၊ ႏွမ္း၊ ဆန္ တို႔ျဖင့္ ေရာေႏွာ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ ျဖစ္အံ့။ ထို အိပ္ကို ေျဖ၍ မ်က္စိလၽွင္ေသာ ေယာက္်ားသည္ ဤကား စပါးတည္း၊ ဤကား ေကာက္ၾကမ္း တည္း၊ ဤကား ပဲႀကီး တည္း၊ ဤကား ပဲေနာက္ တည္း၊ ဤကား ႏွမ္း တည္း၊ ဟူ၍ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ သည္ ျဖစ္အံ့။
ဤသို႔ စပါးမ်ိဳးမ်ားကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ၍ ရွုသည့္နည္းတူ၊ ပါးလႊာေသာ အေရျပားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ ထားေသာ ဤခႏၶာ ကိုယ္ ထဲတြင္ ဆံပင္၊ ေမြးညင္း၊ လက္သည္း၊ ေျခသည္း၊ အရိုး၊ ျခင္ဆီ၊ ႏွလုံး၊ အသည္း၊ အဆုတ္၊ အူမ၊ အူသိမ္၊ အစာသစ္၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္၊ သည္းေျခ၊ သလိပ္၊ ျပည္ပုပ္၊ တံေတြး၊ ႏွပ္၊ စေသာ ဤ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ အရာမ်ားၿဖင့္သာ ျပည္ႏွက္ေနသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍မရွိ ဟု အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို႔ ႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။
ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရားမ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာဟု တဏွာ ဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္းသည္ ႐ုပ္အေပါင္းကို ႐ုပ္အေပါင္း သာလၽွင္ ျဖစ္သည္ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။
ဓာတ္သေဘာ ရွုမွတ္ပုံ
အျခား ရွုပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ မိမိ ၏ ႐ုပ္သည္ မူလ အတိုင္း (အရွိ ကို၊ အရွိ အတိုင္း) ျဖစ္ေသာ ဓာတ္သေဘာမၽွသာ ရွိၿပီး၊ သတၱဝါေကာင္၊ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို ဆင္ျခင္စူးစိုက္၍ ရွုမွတ္ ႏွလုံးသြင္းေနရမည္။
ရဟန္းသည္ မိမိ ၏ ႐ုပ္သည္ မူလ အတိုင္း (အရွိ ကို၊ အရွိ အတိုင္း) ျဖစ္ေသာ ဓာတ္သေဘာမၽွသာ ရွိၿပီး၊ သတၱဝါေကာင္၊ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို ဆင္ျခင္စူးစိုက္၍ ရွုမွတ္ ႏွလုံးသြင္းေနရမည္။
မည္သို႔ ဓာတ္သေဘာ မၽွသာဟု ႏွလုံးသြင္းမည္နည္း။
ဤကိုယ္ထဲတြင္ အစိုင္အခဲ အမာခံ ဓာတ္ ျဖစ္ေသာ ပထဝီ ဓာတ္၊ ယိုစီးဖြဲ႔တည္ေသာ အရည္ဓာတ္ျဖစ္သည့္ အာေပါ ဓာတ္၊ ပူေႏြးေလာင္ကၽြမ္းေသာ အပူဓာတ္ျဖစ္သည့္ ေတေဇာ ဓာတ္၊ ေရြးလ်ား တတ္ေသာ သေဘာ ရွိသည့္ ဝါေယာဓာတ္ စေသာ ဓာတ္သေဘာမ်ားသာ ရွိသည္၊ သတၱဝါေကာင္၊ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို ဆင္ျခင္ရွုမွတ္ ရမည္။
ဥပမာ၊ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ႏြားသတ္သမားသည္ ႏြားတစ္ေကာင္ကို သတ္၍၊ အပိုင္းပိုင္း ခုတ္ခါ လမ္းေလး ခြတြင္ ပုံထားအံ့။ ထိုသို႔ အသားကို ပုံၿပီးေသာ္၊ လူအေပါင္းသည္ ႏြားေကာင္ကို မျမင္၊ အသားပုံ ကိုသာ ျမင္ ထိုးနည္းတူစြာပင္ ရဟန္းသည္ မိမိ ကိုယ္ထဲတြင္ရွိေသာ မာေသာ သေဘာ၊ ပူေသာ သေဘာ၊ အရည္ သေဘာ၊ ေရြ႕လၽွားေသာ သေဘာ မ်ားသာရွိသည္ကို စူးစိုက္ဆင္ျခင္ေနရမည္။
ထိုအခါ ႐ုပ္ ဆိုသည္မွာ မူလ အတိုင္းရွိသည့္ ဓာတ္သေဘာမ်ားသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထိုရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွု ထင္၏ ။ ထိုသို႔ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို႔ ႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။ ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရားမ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာဟု တဏွာ ဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္းသည္ ႐ုပ္အေပါင္းကို ႐ုပ္အေပါင္း သာလၽွင္ ျဖစ္သည္ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။
အသုဘ အေလာင္းေကာင္ ရွုမွတ္ပုံ
အျခား ရွုပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ စြန႔္ပစ္ ထားေသာ ၃-၄ ရက္လြန္ေသာ္ ဖူးဖူးေရာင္ကာ အညိဳ အမဲ အဆင္းပ်က္ လၽွက္၊ ျပည္တစ္စိုစို စီးယိုလၽွက္ ရွိေသာ သူေသ အေလာင္းေကာင္ ကို ေတြ႕ျမင္ရသကဲ့သို႔ မိမိ ၏ ကိုယ္သည္လည္း ဤသူေသ အေလာင္းေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ သေဘာရွိေလသည္။
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ စြန႔္ပစ္ ထားေသာ ၃-၄ ရက္လြန္ေသာ္ ဖူးဖူးေရာင္ကာ အညိဳ အမဲ အဆင္းပ်က္ လၽွက္၊ ျပည္တစ္စိုစို စီးယိုလၽွက္ ရွိေသာ သူေသ အေလာင္းေကာင္ ကို ေတြ႕ျမင္ရသကဲ့သို႔ မိမိ ၏ ကိုယ္သည္လည္း ဤသူေသ အေလာင္းေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ သေဘာရွိေလသည္။
ဤသူေသ အေလာင္းေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ မိမိကိုယ္သည္လည္း ဖူးဖူးေရာင္ျခင္း သေဘာ၊ ညိဳမဲ အဆင္းပ်က္လၽွက္ ျပည္တစ္စိုစို စီးယိုျခင္း သေဘာ စသည္တို႔ မခၽြတ္ျဖစ္ရမည္ကို နိုင္းဆ ဆင္ျခင္၍ ရွုမွတ္ရမည္။
ဤသို႔ ဆင္ျခင္လၽွင္ မိမိ ၏ ႐ုပ္အေပါင္းသည္ ဖူးဖူးေရာင္ေသာ သူေသေကာင္ႏွင့္ ဘာမွျခားနားျခင္း မရွိ၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထို ရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွု ထင္၏ ထိုသို႔ ထင္ေသာ အသိ ဉာဏ္ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
အျခား ရွုပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ သုသာန္၌ စြန႔္ပစ္ထားေသာ အေသြး အသား အေၾကာတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕တြယ္လၽွက္ရွိေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာ သည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ ရမည္။
ရဟန္းသည္ သုသာန္၌ စြန႔္ပစ္ထားေသာ အေသြး အသား အေၾကာတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕တြယ္လၽွက္ရွိေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာ သည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ ရမည္။
ငါ၏ ဤ႐ုပ္ ကိုယ္ထည္သည္ ဤ သူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္း သေဘာ ရွိေျခ၏ ဤ သူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ရမည္သာတည္း။ ဤ သူေသေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္း သေဘာကို မလြန္ ဆန္နိုင္ပါတစ္ကားဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ ၏ ႐ုပ္ အေပါင္းအား အရိုးစု ျဖစ္မည့္ ႐ုပ္အေပါင္း မၽွသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိ သည္ကို အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
အျခား ႐ူပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ စြန႔္ပစ္ ထားေသာ အသားကင္းလၽွက္ ေသြးႂကြင္းမၽွ လူးကပ္လၽွက္ ရွိေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ စြန႔္ပစ္ ထားေသာ အသားကင္းလၽွက္ ေသြးႂကြင္းမၽွ လူးကပ္လၽွက္ ရွိေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ငါ၏ ဤ ႐ုပ္ကိုယ္ထည္သည္ ဤသူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္းသေဘာ ရွိေျခ၏ ။ ဤ သူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ရမည္သာတည္း။ ဤသူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္နိုင္ပါတကား ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ၏ ႐ုပ္အေပါင္းအား အရိုးစု ျဖစ္မည့္ ႐ုပ္အေပါင္းမၽွသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍မရွိသည္ကို အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
အျခား ႐ူပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ သုသာန္၌ စြန႔္ပစ္ထားေသာ အေသြး၊အသား လုံးဝကင္းလၽွက္ အေၾကာမၽွျဖင့္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ရဟန္းသည္ သုသာန္၌ စြန႔္ပစ္ထားေသာ အေသြး၊အသား လုံးဝကင္းလၽွက္ အေၾကာမၽွျဖင့္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ငါ၏ ဤ ႐ုပ္ကိုယ္ထည္သည္ ဤ သူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္းသေဘာ ရွိေျခ၏ ။ ဤသူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ရမည္သာတည္း။ ဤသူေသေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္နိုင္ပါတကား ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ ၏ ႐ုပ္အေပါင္းအား အရိုးစု ျဖစ္မည့္ ႐ုပ္အေပါင္းမၽွသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍မရွိသည္ကို အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
အျခား ႐ူပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ စြန႔္ပစ္ထားေသာ အဆစ္ျပဳတ္ကာ ကစင့္ ကရဲ ျပန႔္ႏွံ့လၽွက္၊ တစ္ေနရာတြင္ လက္ရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ ေျခရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ ေျခသလုံးရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ နံရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ လည္ပင္းရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ ဦးေခါင္းခြံ တို႔ ျပန႔္က်ဲလၽွက္ ရွိေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ စြန႔္ပစ္ထားေသာ အဆစ္ျပဳတ္ကာ ကစင့္ ကရဲ ျပန႔္ႏွံ့လၽွက္၊ တစ္ေနရာတြင္ လက္ရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ ေျခရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ ေျခသလုံးရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ နံရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ လည္ပင္းရိုး၊ တစ္ေနရာတြင္ ဦးေခါင္းခြံ တို႔ ျပန႔္က်ဲလၽွက္ ရွိေသာ အရိုးစု သူေသေကာင္ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ငါ၏ ဤ ႐ုပ္ကိုယ္ထည္သည္ ဤသူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္း သေဘာ ရွိေျခ၏ ဤ သူေသေကာင္ ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ရမည္သာတည္း။ ဤသူေသေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ အရိုးစု ျဖစ္ျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္နိုင္ပါတကား ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွုမွတ္ရမည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ၏ ႐ုပ္အေပါင္းအား အရိုးစု ျဖစ္မည့္ ႐ုပ္အေပါင္းမၽွသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍မရွိသည္ကို အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
အျခား ႐ူပုံတစ္နည္းကား၊
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ စြန႔္ပစ္ ထားေသာ သူေသေကာင္သည္ အရိုးတို႔ အစု အပုံ ျဖစ္လၽွက္၊ အမွုန႔္မွုန႔္ ေဆြးျမည့္ ကုန္ေသာ အရိုး တို႔ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာ သည္လည္း ဤ အရိုးမွုန႔္မ်ား ကဲ့သို႔ပင္ ေဆြးျမည့္၍ အမွုန႔္မွုန႔္ ျဖစ္ျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္နိုင္ပါတစ္ကား ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွု မွတ္ ရမည္။
ရဟန္းသည္ သုသာန္ ၌ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ စြန႔္ပစ္ ထားေသာ သူေသေကာင္သည္ အရိုးတို႔ အစု အပုံ ျဖစ္လၽွက္၊ အမွုန႔္မွုန႔္ ေဆြးျမည့္ ကုန္ေသာ အရိုး တို႔ကို ျမင္ေသာ္ မိမိ ၏ ကိုယ္ခႏၶာ သည္လည္း ဤ အရိုးမွုန႔္မ်ား ကဲ့သို႔ပင္ ေဆြးျမည့္၍ အမွုန႔္မွုန႔္ ျဖစ္ျခင္းသေဘာကို မလြန္ဆန္နိုင္ပါတစ္ကား ဟု နိုင္းဆ ဆင္ျခင္ ရွု မွတ္ ရမည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ၏ ႐ုပ္ အေပါင္းအား ေဆြးျမည့္ကာ အမွုန႔္မွုန႔္ ျဖစ္ေသာ အရိုးစု ျဖစ္မည့္ ႐ုပ္အေပါင္းမၽွသာ ရွိသည္၊ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍မရွိသည္ကို အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို႔ ႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါ အသက္ေကာင္ မဟုတ္သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။
ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရားမ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာ ဟု တဏွာဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္းသည္ ႐ုပ္ အေပါင္းကို ႐ုပ္အေပါင္း သာလၽွင္ ျဖစ္သည္ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။ ဤသို႔ ရွုမွတ္လၽွက္ရွိေသာ ရဟန္းသည္ မိမိ ၏ ႐ုပ္ကို၊ ႐ုပ္မၽွသာ ဟူ၍ ရွုျမင္ လၽွက္ ရွိသည္ဟု ေခၚေပ၏။
ေဝဒနာ ႏုပႆ နာ
ရဟန္းသည္ ခံစားမွု ေဝဒနာ တို႔ကို၊ ခံစားမွု ေဝဒနာမၽွသာ ဟု မည္ကဲ့သို႔ ရွုမွတ္၍ ေနပါသနည္း။
သတိပ႒ာန္ တရား အားထုတ္လၽွက္ ရွိေသာ ရဟန္းသည္ ခ်မ္းသာေသာ ေဝဒနာ တို႔ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ခ်မ္းသာေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏ ။
သတိပ႒ာန္ တရား အားထုတ္လၽွက္ ရွိေသာ ရဟန္းသည္ ခ်မ္းသာေသာ ေဝဒနာ တို႔ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ခ်မ္းသာေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏ ။
ဆင္းရဲေသာ ေဝဒနာ တို႔ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ဆင္းရဲေသာ ေဝဒနာ ကို ခံစားရ သည္ ဟု သိ၏ ။
မဆင္းရဲ၊ မခ်မ္းသာ (မဆိုးမေကာင္း) ခံစားရလၽွင္လည္း (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) မဆင္းရဲ ၊ မခ်မ္းသာေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏ ။
ခႏၶာႏွင့္ ဆက္စပ္လၽွက္ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာမွု ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ခ်မ္းသာမွုကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏။
ခႏၶာႏွင့္ မဆက္စပ္ေသာ ခ်မ္းသာမွု ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ခ်မ္းသာမွုကို ခံစားရ သည္ ဟု သိ၏။
ခႏၶာႏွင့္ ဆက္စပ္လၽွက္ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမွု ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ဆင္းရဲမွုကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏။
ခႏၶာႏွင့္ မဆက္စပ္ေသာ ဆင္ရဲမွု ကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ဆင္းရဲမွုကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏။
ခႏၶာႏွင့္ ဆက္စပ္လၽွက္ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္းလည္း မဟုတ္၊ ဝမ္းသာျခင္းလည္း မဟုတ္ေသာ ခံစားမွုကို ခံစားရလၽွင္လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ဆင္းရဲျခင္းလည္းမဟုတ္၊ ဝမ္းသာျခင္းလည္းမဟုတ္ေသာ ခံစားမွုကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏ ။
ခႏၶာႏွင့္ မဆက္စပ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္းလည္း မဟုတ္၊ ဝမ္းသာျခင္းလည္း မဟုတ္ေသာ ခံစားမွု ကို ခံစားရ လၽွင္ လည္း၊ (ခံစားဆဲ ခံစားခိုက္၌) ဆင္းရဲျခင္းလည္း မဟုတ္၊ ဝမ္းသာျခင္းလည္း မဟုတ္ေသာ ခံစားမွုကို ခံစားရသည္ဟု သိ၏ ။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ၏ ခံစားမွု ေဝဒနာ တို႔ကို ခံစားမွု သက္သက္ မၽွသာဟု သိလၽွက္ ေန၏။ ခံစားမွု ေဝဒနာ တို႔၏ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေၾကာင္းကိုလည္း သိ၏ ခံစားမွု ေဝဒနာတို႔ ျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ျပန္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ပ်က္မွုအေၾကာင္းကိုလည္း သိ၏ ။
ခံစားမွု ေဝဒနာ တို႔၏ ျဖစ္မွု သေဘာႏွင့္ ပ်က္မွု သေဘာကို ဆင္ျခင္ရွုမွတ္လၽွက္ သိ၏။ မည္သို႔ သိရမည္ဆိုလၽွင္ ခံစားမွု ေဝဒနာတို႔သည္ ခံစားတတ္ေသာ သေဘာမၽွသာ ရွိသည္၊ ခံစားေနေသာ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထိုရဟန္း၏ ။ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွုထင္၏ ထိုသို႔ ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို႔ ႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါအသက္ေကာင္ မဟုတ္ သည္ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။
ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရားမ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာဟု တဏွာဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္းသည္ ခံစားမွု ေဝဒနာ အေပါင္းသည္ ခံစားတတ္ေသာ သေဘာ မၽွသာ ရွိသည္၊ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။ ဤသို႔ ရွုမွတ္လၽွက္ ရွိေသာ ရဟန္းသည္ မိမိ ၏ ခံစားမွု ေဝဒနာ တို႔ကို၊ ခံစားမွု သက္သက္မၽွသာ ဟူ၍ရွုျမင္လၽွက္ ရွိသည္ဟု ေခၚေပ၏။
စိတၱာႏုပႆ နာ
ရဟန္း သည္ ႀကံသိမွု စိတ္ တို႔ကို၊ ႀကံသိတတ္ေသာ စိတ္ သေဘာမၽွသာ ဟု မည္ကဲ့သို႔ ရွုမွတ္၍ ေနပါ သနည္း။
သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္လၽွက္ရွိေသာ ရဟန္းသည္ တပ္မက္ တတ္ေသာ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ တပ္မက္ တတ္ေသာ စိတ္သေဘာမၽွသာ ဟု သိ၏ ။
အမ်က္ထြက္ေသာ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ စိတ္ သေဘာမၽွသာဟု သိ၏ ။
ေတြေဝေသာ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ ေတြေဝတတ္ေသာ စိတ္ သေဘာမၽွသာဟု သိ၏ ။
ပ်င္းရိေသာ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ ပ်င္းရိ တတ္ေသာ စိတ္ သေဘာမၽွသာ ဟု သိ၏ ။
ပ်ံ႕လြင္႔ေသာ စိတ္ကိုလည္း၊ ပ်ံ႕လြင္႔ေသာ စိတ္သေဘာမၽွသာဟု သိ၏ ။
တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္သေဘာမၽွသာ ဟု သိ၏ ။
ကိေလသာ မွ လြတ္ကင္းေသာ ဝိမုတၱိ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ ကိေလသာ မွ လြတ္ကင္းေသာ ဝိမုတၱိ စိတ္သေဘာမၽွသာဟု သိ၏ ။
ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ေသာ မဂၢ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာလၽွင္လည္း၊ ကိေလသာ မွ လြတ္ေျမာက္ေသာ မဂၢ စိတ္ သေဘာမၽွသာဟု သိ၏ ။
ဤသို႔ျဖင့္ မိမိ ၏ ႀကံသိမွု စိတ္ တို႔ကို၊ ႀကံသိတတ္ေသာ စိတ္ သေဘာမၽွသာဟု သိလၽွက္ ေန၏။ ႀကံသိ မွု စိတ္ တို႔၏ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေၾကာင္းကိုလည္း သိ၏ ။ ႀကံသိမွု စိတ္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ျပန္၍ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားေသာ ပ်က္မွု အေၾကာင္းကိုလည္း သိ၏ ။ ႀကံသိမွု စိတ္ ၏ ျဖစ္မွု သေဘာႏွင့္ ပ်က္မွု သေဘာ ကို ဆင္ျခင္ရွုမွတ္လၽွက္ သိ၏။
မည္သို႔ သိရမည္ ဆိုလၽွင္ ႀကံသိတတ္ေသာ စိတ္ သေဘာတို႔သာ ရွိသည္၊ ႀကံစဥ္ေတြးေတာ တတ္ေသာ ငါ၊ အသက္ေကာင္ ဟူ၍ မရွိဟု ထိုရဟန္း၏ ဉာဏ္တြင္ ေရွးရွုထင္၏ ။ ထိုသို႔ ထင္ေသာ အသိဉာဏ္ကို တိုးပြားေစလၽွက္ အဖန္ဖန္ ရွုမွတ္၍ ႏွလုံးသြင္း ေနရမည္။
ထိုသို႔ ႐ူမွတ္ေနေသာ ရဟန္းတြင္ “ငါ၏ အရာ၊ ငါ့ဟာ” ဟု စြဲလမ္းမွုလဲ မျဖစ္၊ (ငါအသက္ေကာင္ မဟုတ္ သည္ ကို၊ ငါ အသက္ေကာင္ဟူ၍ ) အျမင္မွားလဲ မရွိေတာ့ေပ။
ေလာကတြင္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာတရားမ်ားကို ငါ၊ ငါေကာင္၊ ငါ့ ဥစၥာ ဟု တဏွာ ဒိ႒ိျဖင့္ မစြဲလမ္းေတာ့ေပ ။ ဤနည္းျဖင့္ မွတ္႐ူေနေသာ ရဟန္း သည္ ႀကံသိမွု စိတ္သေဘာ တို႔ကို၊ ႀကံသိ တတ္ေသာ စိတ္သေဘာ သက္သက္မၽွသာ ရွိသည္၊ ဟုသာ ရွုျမင္လၽွက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေပ၏။
ဤသို႔ ရွုမွတ္လၽွက္ ရွိေသာ ရဟန္းသည္ မိမိ ၏ ႀကံသိမွု စိတ္ တို႔ကို၊ ႀကံသိတတ္ေသာ စိတ္သေဘာ သက္သက္မၽွသာ ဟူ၍ရွုျမင္လၽွက္ ရွိသည္ဟု ေခၚေပ၏။
ဓမၼာ ႏုပႆ နာ
ရဟန္းသည္ မိမိ သႏၲာန္တြင္ ထင္ေသာ ႐ုပ္နာမ္ သေဘာတရာမ်ား ကိုလည္း၊ ႐ုပ္နာမ္ သေဘာမၽွသာ ဟု မည္ကဲ့သို႔ ရွုမွတ္၍ ေနပါသနည္း။
နီဝရဏ ငါးပါး ရွုမွတ္ပုံ
သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္လၽွက္ရွိေသာ ရဟန္းသည္ မိမိ သႏၲာန္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ နီဝရဏ တရားမ်ား (တရားထိုင္ေနစဥ္ ေတြ႕ရေသာ အဖ်က္တရားမ်ား) အား၊ ႐ုပ္နာမ္သေဘာမၽွသာဟု ရွုမွတ္၍ ေနရမည္။
မည္သို႔ ရွုမွတ္ေနသနည္း ဆိုလၽွင္၊ အားထုတ္ေနေသာ ရဟန္းသည္ မိမိ သႏၲန္တြင္ ကာမစၧႏၵစိတ္ ရွိလၽွင္ လည္း၊ ကာမစၧႏၵစိတ္ ရွိသည္ကို သိ၏ ကာမစၧႏၵစိတ္ မရွိေတာ့လၽွင္လည္း၊ မရွိေတာ့သည္ကို သိ၏ ။
မူလက မရွိေသးေသာ ကာမစၧႏၵစိတ္သည္၊ ယခု အသစ္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းကိုလည္း သိ၏ ။ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကာမစၧႏၵစိတ္ သည္ ျပန္လည္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္ကိုလည္း သိ၏ ။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေသာ ကာမစၧႏၵစိတ္သည္ မိမိ သႏၲန္တြင္ ေနာင္အခါ မရွိေတာ့သည္ကိုလည္း သိ၏ ။
ရဟန္းသည္ မိမိ သႏၲန္တြင္ ဗ်ာပါဒစိတ္ ရွိလၽွင္လည္း၊ ဗ်ာပါဒစိတ္ ရွိသည္ကို သိ၏ ။ ဗ်ာပါဒစိတ္ မရွိေတာ့ လၽွင္လည္း၊ မရွိေတာ့သည္ကို သိ၏ ။ မူလက မရွိေသးေသာ ဗ်ာပါဒ စိတ္သည္၊ ယခု အသစ္ျဖစ္ေပၚ လာျခင္း ကိုလည္း သိ၏ ။
ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဗ်ာပါဒစိတ္ သည္ ျပန္လည္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္ကိုလည္း သိ၏ ။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေသာ ဗ်ာပါဒစိတ္ သည္ မိမိ သႏၲန္တြင္ ေနာင္အခါ မရွိေတာ့သည္ကိုလည္း သိ၏ ။
ရဟန္းသည္ မိမိသႏၲန္တြင္ ထိနမိဒ ၶစိတ္ ရွိလၽွင္လည္း၊ ထိနမိဒၶ စိတ္ ရွိသည္ကို သိ၏ ။ ထိနမိဒၶ စိတ္ မရွိေတာ့ လၽွင္လည္း၊ မရွိေတာ့သည္ကို သိ၏ ။
မူလက မရွိေသးေသာ ထိနမိဒ ၶစိတ္ သည္၊ ယခု အသစ္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းကိုလည္း သိ၏ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ထိနမိဒၶစိတ္ သည္ ျပန္လည္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္ကိုလည္း သိ၏ ။
Comments
Post a Comment