ေနအိမ္ (သို့မဟုတ္) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တြင္ဆြမ္းကပ္ၾကမည့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားအတြက္ မွတ္သားဖြယ္
၁ ။ အသားဟင္း ကပ္လၽွင္ အသားတုံးကို ဖဲ့စရာမလိုေသာတစ္ကိုက္စာ အရြယ္အစားမ်ား တုံးတစ္၍ ခ်က္ျပဳတ္သင့္သည္။ (ရဟန္းသည္ အသားတုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ဖဲ့စားေသာက္လၽွင္ အာပတ္သင့္သည္။ ဝက္ေျခေထာက္၊ ဂဏန္းဟင္း စေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားမွာ အမ်ားေရွ႕တြင္ ဘုဥ္းေပးရန္ မသင့္ေလ်ာ္ )
၂ ။ င႐ုတ္သီး၊ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ စသည္တို့ကို အလုံးလိုက္ ၊ အေတာင့္လိုက္ မကပ္ဘဲ ခြဲျခမ္းစိပ္ပိုင္း၍ ကပ္ရမည္ ။ (ၾကက္သြန္ျဖဴ အလုံးလိုက္သည္ အပင္ျပန္ေပါက္နိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။)
၃ ။ တို့စရာအျဖစ္ ဟင္းရြက္ အစိမ္းမ်ားကို ဟင္းလ်ာအျဖစ္ စီစဥ္ထားလၽွင္ ထိုဟင္းရြက္ကို (ဥပမာ - နံနံပင္) အပင္လိုက္ ဟင္းပြဲ မျပင္ဘဲ တတ္နိုင္သမၽွ ေသးေအာင္ ပိုင္းျဖတ္ထားသင့္သည္။ (တစ္ခ်ိဳ့ ဟင္းရြက္ပင္တို့ သည္ အညႊန႔္မွ / အကိုင္းမွ အပင္ျပန္ေပါက္နိုင္ေသးသည္။ ေရေႏြးစိမ္ထားလၽွင္ အေၾကာင္းမဟုတ္။)
၄ ။ အသီးအႏွံကို အခ်ိဳပြဲ အျဖစ္ကပ္ရာတြင္ မည္သည့္ အသီးကို မဆို အလုံးလိုက္ မထားဘဲ ခြဲစိတ္.ထားသင့္သည္။ (စပ်စ္သီး၊ စေတာ္ဘယ္ရီသီးပါ မက်န္)
(ဝိနည္းေလးစားၾကေသာ ဝိနယဂ႐ုက ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သစ္သီးအေစ့ကို ဝါးမိ၊ စားမိလၽွင္ အာပတ္သင့္သည္ဟု ယူၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ တတ္နိုင္လၽွင္ အသီးမ်ားမွ အေစ့ထုတ္၍ ကပ္လွူသင့္သည္။ အေစ့ဖယ္မရေသာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးကိုမူ ဝိနည္းကံ "ကပၸိယံ ကေရာဟိ" ျပဳရမည္။)
အထက္ပါ ၂ ႏွင့္ ၃ ပါ အစာအစားမ်ားကို ကပၸိယမွ အပ္စပ္ေအာင္ "ကပၸိယံ ကေရာဟိ" ျပဳေပးနိုင္လၽွင္ ပိုေကာင္းမည္။ အမွတ္ ၄ ပါ သစ္သီးမွာ ေသးလြန္းလို့ ခြဲဖို့ အဆင္မေျပလၽွင္ "ကပၸိယံ ကေရာဟိ" လုပ္သင့္သည္။
၅ ။ အသားဟင္းကပ္ရာတြင္ တစ္ခ်ိဳ့အသားဟင္းမွာ အမဲသားေလာ၊ ဆိတ္သားေလာ စသျဖင့္ ခြဲျခားရန္ ခက္ခဲတတ္ပါသည္။ ထိုသို့ ရဟန္းက သံသယရွိလၽွင္ မည္သည့္အသားျဖစ္ေၾကာင္း ေလၽွာက္ထားရမည္။ လိုအပ္လၽွင္ ဦးေအာင္ ေလၽွာက္ထားပါ။ (ရဟန္းသည္ အသားဟင္းကို ျမင္လၽွင္ မည္သည့္ အသားမွန္း မသိဘဲ၊ မစုံစမ္းဘဲ မစားအပ္။ အာပတ္သင့္မည္။ ရဟန္းတို့ မစားေကာင္းေသာ အသား ၁၀ မ်ိဳးကိုလည္း သိထားသင့္သည္။)
၆ ။ ဖားေအာက္ေတာရမ်ားႏွင့္ ယိုးဒယားရွမ္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ဆြမ္း/ဟင္းမ်ားကို ရဟန္းအား ကပ္ၿပီးပါက ထိုစားပြဲကို လူတို့အား ေပးမကိုင္ ေပးမထိေတာ့ေခ်။ ထိုသို့ မႀကိဳက္မွန္းသိလၽွင္ ဟင္းလိုက္ပြဲ ထည့္လိုပါက နီးစပ္ရာ ရဟန္းအား ဦးစြာ ခြင့္ေတာင္းသင့္သည္။ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ဟင္းခြက္ကို လွမ္းယူျခင္း မျပဳသင့္။ (လူတို့တြင္ ကပ္ပါေနေသာ ဖုန္မွုန႔္မ်ား အစားအစာထဲ ဝင္သြားလၽွင္ အကပ္ ပ်က္သည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။)
၇ ။ ဟင္းပြဲလိုက္ေသာ (ဟင္းလိုက္ပြဲထည့္ေသာ) သူမ်ားသည္ ဟင္းပြဲ ထပ္ထည့္လိုလၽွင္ ရဟန္းမ်ားကို ေမးျမန္းမေနဘဲ အလိုက္တသိ ထည့္ေပးရမည္။ (ေမးျမန္း၍ အကယ္၍ ရဟန္းက ျငင္းဆိုမိလၽွင္ တစ္ၿခားအစာအစားမ်ား ထပ္ေတာင္းရန္ မျဖစ္နိုင္ေပ။ ျငင္းၿပီးေနာက္မွ ထပ္ထည့္ခိုင္းေသာ အစာကို စားမ်ိဳမိလၽွင္ အာပတ္သင့္၏)
၈ ။ ဆြမ္းထမင္း လိုက္ပြဲကို ဒကာတစ္ေယာက္မွ လိုက္ထည့္ေပးျခင္းထက္ လိုက္ပြဲ ဇလုံအား ရဟန္း၏ အနားတြင္ ခ်ထားေပးျခင္းက ပိုသင့္ေလ်ာ္မည္။ သူအလို ရွိလၽွင္ သူ႔ဖာသာ ထည့္လိမ့္မည္။ သို့မဟုတ္ ထည့္ေပးဖို့ ေတာင္းဆို လိမ့္မယ္။
၉ ။ ဆြမ္း/ဟင္းပြဲ လိုက္သူသည္ ဆြမ္း/ဟင္း ထပ္ထည့္ရန္ အတင္းေတာင္းဆိုျခင္း မျပဳသင့္။ ရဟန္း၏ အမူအရာ ကို ပါးနပ္စြာ အကဲခတ္တတ္ရမည္။ ရဟန္းတို့မွာ ဆြမ္းပြဲ၌ ထိုင္ေနစဥ္ မျငင္းမိေအာင္ သတိထားရသည္။ (အထက္ပါ အေၾကာင္းအရင္း)
၁၀ ။ ဟင္းပြဲလိုက္ေသာသူသည္ မိမိကိုင္ထားေသာ ဟင္းကို ရဟန္းတစ္ပါးပါးအား ကပ္ၿပီး၊ မၿပီး သတိျပဳရမည္။ စားဖိုေခ်ာင္မွ အသစ္ယူလာေသာ ဟင္းျဖစ္ပါက နီးစပ္ရာ ရဟန္းတစ္ပါးပါး အား အျမန္ဆုံး ကပ္လိုက္ပါ။ လိုက္ပြဲထည့္ရာတြင္လည္း "ကပ္ၿပီးသားပါဘုရား" ဟု သံသယကင္းရွင္းေစရန္ အလိုက္တစ္သိ ေလၽွာက္ထားသင့္သည္။
၁၁ ။ မုန႔္ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ အုန္းနို့ေခါက္ဆြဲ စသည့္ အမၽွင္ရွည္ပါေသာ ေခါက္ဆြဲဖက္မ်ားကို အရွည္အတိုင္း မထားဘဲ ခပ္တိုတို ညႇပ္ၿပီးမွ ဘုဥ္းေပးရန္ ကပ္သင့္သည္။ (တစ္စြတ္စြတ္ တစ္ပ်ပ္ပ်ပ္ အသံျမည္ေအာင္ မစားအပ္။)
၁၂ ။ ဆြမ္းဘုဥ္းေနစဥ္ ရဟန္းတို့၏ အရိုး၊ အမွိုက္၊ ဝါးဖတ္ စသည့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို စြန႔္ပစ္နိုင္ရန္ သီးသန႔္ အရိုးပန္းကန္/ အမွိုက္ျခင္း ထားေပးရမည္။ (ရဟန္းမွာ အရိုးမ်ား၊ ဝါးဖတ္မ်ားကို မိမိစားသုံးေသာ ပန္းကန္ထဲ ထည့္လၽွင္ အာပတ္သင့္မည္။)
၁၃ ။ ဆြမ္းဟင္း အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး၍ ရဟန္းတို့အား ဆြမ္းကပ္ၿပီးလၽွင္ ေဝယ်ာဝစၥ ျပဳလုပ္ေပးမည့္ သူမွအပ က်န္သူမ်ား တစ္ၿခားလြတ္လပ္ေသာ တစ္ေနရာတြင္ သြားေနသင့္သည္။ မိမိလွူေသာဆြမ္း ဘုဥ္းေပးေနသည္ကို ၾကည္ညိဳလိုလၽွင္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွသာ ၾကည္ညိဳသင့္သည္။ ရဟန္းတို့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဘုဥ္းေပး ပါေစ။
၁၄ ။ တစ္ခ်ိဳ့ ဒကာမမ်ားသည္ မိမိခ်က္လာေသာ ဟင္းျဖစ္၍ အားရပါးရ အားေပးေစခ်င္ၾကသည္။ ရဟန္းက မထိ မတို့လၽွင္ အားမရဘဲ ဒကာမကိုယ္တိုင္ ရဟန္း၏ ပန္းကန္းထဲသို့ အတင္း လိုက္ထည့္ေပးတတ္ၾက၏။ ရဟန္းမွာ ျငင္းမိလၽွင္လည္း အာပတ္သင့္နိုင္စရာ အေၾကာင္းျဖစ္ေန၍ မိမိ မႏွစ္ၿမိဳ့ေသာ္လည္း လက္ခံလိုက္ရသည္မ်ား ရွိတတ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ရဟန္း၏ ပန္းကန္ထဲသို့ အတင္းအဓမၼ ထည့္ေပးျခင္းမ်ား မျပဳမိဖို့ ဆင္ျခင္သင့္သည္။
၁၅ ။ ဆြမ္းဓုတင္ (၅) မ်ိဳး ေဆာင္ေသာ ရဟန္းမ်ား ရွိတတ္ေသာေၾကာင့္ ဆြမ္းဓုတင္ ငါးမ်ိဳးအေၾကာင္းလည္း သိထားသင့္သည္။ မသိလၽွင္လည္း မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ အတင္းအၾကပ္ ေတာင္းဆိုျခင္းမ်ိဳး မျပဳမိေအာင္ သတိျပဳရမည္။ အကင္းပါးဖို့ လိုအပ္ပါသည္။
၁၆ ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္ က်ေရာက္၍ ဆြမ္းစားေက်ာင္းဝင္ရန္ ရဟန္းအား ပင့္ဖိတ္ေသာအခါ " ထမင္းသြားစားရေအာင္ "၊ " ထမင္းစားႂကြပါ " စသည့္ လူဝတ္ေၾကာင္တို့အတြက္ သုံးေသာ ေဝါဟာရျဖင့္ ပင့္ဖိတ္ျခင္း မျပဳရ။
" ဆြမ္းဘုဥ္းဖို့ ႂကြပါ " စသည့္ ရဟန္း အသုံးအႏွုန္းျဖင့္သာ ပင့္ဖိတ္သင့္သည္။
၁၇ ။ ဆြမ္းခံစားေသာ ရဟန္းအိုမ်ားတြင္ အမ်ားဆုံး ေတြ႕ရေသာ ေရာဂါေဝဒနာမ်ားမွာ အသည္းအဆီဖုံးႏွင့္ အသည္းကင္ဆာတို့ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတို့ ရိုးရာဓေလ့အရ ဟင္းခ်က္လၽွင္ ဆီရႊဲေနမွ၊ ဆီနစ္ေနမွ ဟင္းေကာင္းသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။ ဟင္းမွာ ဆီမပါလၽွင္ မ်က္ႏွာမလွဟု ယူဆၾကသည္။
ထိုေၾကာင့္ ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ ဆီကို နင့္ေနေအာင္ သုံးၾကသည္။ အရည္ေသာက္ ဟင္းရည္ပင္လၽွင္ ဆီတစ္ဝင္းဝင္းႏွင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သပိတ္ထဲ၊ ပန္းကန္ထဲ နစ္ေနေအာင္ ရွိေနေသာ ထိုဆီမ်ားသည္ ရဟန္းတို့အား တိတ္တိတ္ပုန္း သတ္ၿဖတ္ေနေသာ လက္နက္မ်ား ျဖစ္ေပသည္။
ထိုေၾကာင့္ ဒကာမမ်ား ဆြမ္းေလာင္း၊ ဆြမ္းကပ္လၽွင္ ဟင္းထဲ ဆီကို ေတာ္သင့္႐ုံသာ အသုံးျပဳသင့္သည္။ ဆြမ္းေလာင္းမည္ဆိုလၽွင္ ဟင္းထဲမွ ဆီမ်ား လုံးဝ ဖယ္ရွားၿပီးမွ ေလာင္းသင့္သည္။ ထိုသို့မဟုတ္လၽွင္ သပိတ္၏ ေအာက္ေျခ သုံးပုံတစ္ပုံတြင္ ဆီမ်ား အိုင္ထြန္းေနေတာ့မည္။
၁၈ ။ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက ေနအိမ္၌ ဆြမ္းကပ္လၽွင္ ရဟန္းတစ္ပါး စားပြဲတစ္လုံးက်စီျဖင့္ ဆြမ္းကပ္လွူေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။
တစ္ခ်ိဳ့ နိုင္ငံျခားမွ ေထရဝါဒ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း ရဟန္းတစ္ပါး စီအတြက္ ဟင္းခြက္ တစ္စုံစီ သီးသန႔္ ကပ္လွူေၾကာင္း ၾကဳံႀကိဳက္ဖူး သည္။
သို့ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ရဟန္းသံဃာ မ်ားျပား၍ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ထိုသို့ မလုပ္နိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ျဖစ္နိုင္လၽွင္ အရည္ေသာက္ဟင္းကို တစ္ပါး တစ္ခြက္ စီစဥ္ေပးနိုင္လၽွင္ ေကာင္းမည္။ (တစ္ခြက္တည္း ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္အထက္ အတူတူ စားလၽွင္ အာပတ္သင့္သည္။)
အသစ္လာခ်ေသာ အစားအစာကို ရဟန္းမွ "ေတာ္ၿပီ"၊ "မလိုဘူး"၊ "မထည့္နဲ႔" စသျဖင့္ တားျမစ္ၿပီးလၽွင္ ေနာက္ထပ္ လာခ်ေသာ မည္သည့္ အစားအစာကိုမၽွ မသုံးေဆာင္အပ္ေတာ့ေပ။ မတားျမစ္ခင္က ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ အစားအစာကိုမူ စားေကာင္းေသး၏။ အကယ္၍ တားျမစ္ၿပီး အသစ္ေရာက္လာေသာ အစားအစာကို စားမ်ိဳ မိလၽွင္ အလုတ္တိုင္း အာပတ္ သင့္၏။ ဝိနည္းအေခၚ ပဝါရိတ္ သင့္သည္ဟု သုံးသည္။
ထိုေၾကာင့္ ရဟန္းတို့မွာ တားျမစ္လိုလၽွင္ ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ "ျပည့္စုံၿပီ" ဟု ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ျပည့္စုံၿပီဟု ေျပာလာလၽွင္ အလိုက္သိစြာျဖင့္ အတင္းအဓမၼ ထပ္ထည့္ရန္ မေတာင္းဆို သင့္။
အသားဟင္းမ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ကိုက္ဖဲ့စားသုံးမွသာ အာပတ္သင့္ပါသည္။ လက္ျဖင့္ ဖဲ့ယူ စားသုံးလၽွင္ အျပစ္မရွိပါ။ သို့ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာျခင္း၊ လက္ဝင္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ဖဲ့ရခက္၊ႏႊာရခက္ေသာ အသားဟင္းမ်ိဳး ေရွာင္သင့္ပါသည္။ ငါးဟင္းကဲ့သို့ ဖဲ့ရလြယ္ေသာ အသားမ်ား ျဖစ္ပါက အတုံးႀကီးလည္း ျပႆနာ မရွိေပ။
ဝိနည္းစည္းကမ္း သိပ္မ်ားတာ မွတ္ဖို့ မလြယ္ဘူးလို့ ေတြးၾကလိမ့္မည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရလၽွင္ ဒကာဒကာမမ်ား အေနျဖင့္ ဝိနည္းအကုန္ သိဖို့ မလို အလိုက္သိဖို့သာ အေရးႀကီး ပါေၾကာင္း ... ။
တရားဓမၼေရးရာမွ မ်ွေဝကုသိုလ္ျပဳပါ၏ ။
📚ညီမေလး📚
Crd ... ခိုင္မမကို
Comments
Post a Comment