သညာ မုဆိုး
က်ယ္ေျပာ ရွည္လ်ားလွစြာ တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနသည့္ ဧရာျမစ္ျပင္သည္ ကိုညဳိဒင့္ ဘ၀ကို သင္ၾကားျပ ဌာန္း ခဲ့ေပသည္။ အမွန္ ဆိုရလ်ွင္ ဤျမစ္ႀကီးကပဲ ဘ၀ သခၤန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ သူ သိမွီ ခဲ့သည့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမ၊ ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ က်င္လည္ က်က္စား ၀မ္းးစာရွာခဲ့ၾကသည့္ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာမ်ား၊ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ေသာ္ျငား တစ္အူတံုဆင္း ပမာ ငါးရွာ ဖါးရွာ ထင္းရွာ ကြင္းရွာ ေသတူ ရွင္တဲြမ်ား။
ဧရာျမစ္ေၾကာင္းႀကီးကဲ့သုိ ့ သူ ့ဘ၀က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အေကြ ့အေကာက္ ညီညြတ္စြာ မစီးဆင္းႏိုင္ခဲ့။ ေလးလံေႏွးေကြးတိုးတိတ္ေသာ ေလွာ္တက္ ခတ္သံမ်ားျဖင့္ စီးေမ်ာ က်င္လည္ ေနသည့္ သူ့ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကို ဧရာျမစ္ျပင္က ထမ္းပိုးထားခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
ေက်ာက္ေဆာင္ အငူစြန္းမွာထိုင္ရင္း သြယ္တန္း ခ်ထားသည့္ ငါးတန္းႀကဳိးႏွင့္ ေလွ၀မ္းတြင္းသို ့ ကုိညဳိဒင္ မ်က္လံုး တစ္ခ်က္ ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေလွဦးဖ်ား၌ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားျဖစ္သူ ေရႊဘ ကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္ကို လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၏။ ေနေစာင္းေတာ့မည္။ ငါးတန္း႐ုတ္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္သင့္ၿပီ။
မိန္းမျဖစ္သူ မိလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ မနက္ေစ်းခင္း ငါးဗန္းႏွင့္ အေရာင္း မထြက္ႏိုင္လည္း ဟင္းစားေလး ရရင္ ေတာ္ပါၿပီေတာ္ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးႏွင့္ မ်က္ႏွာေပးက မခံခ်ိ မခံသာႏိုင္လွသည္။ ကိုညဳိဒင္ ေက်ာက္ေဆာင္ အငူေပၚမွ ေလွ၀မ္းထဲ ဆင္းၿပီး ငါးတန္းကို ဆ၍ တစ္လံကြာ တစ္လံကြာ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆဲြမတင္ေနသည္။
ၿငိပါလာေသာ ငါးကို တန္းခ်ိတ္မွျဖဳတ္၍ ေလွ၀မ္းထဲသို ့ပစ္ထည့္လိုက္၏။ သားျဖစ္သူေရႊဘ က ေလွလူးခါ လွဳပ္ရမ္းသြား၍လားမသိ၊ ကိုယ္ကို လြန္ ့၍ ထထိုင္သည္။ ” ငါး ႀကီးႀကီး ရလား ဘညဳိ ”။ ကိုညဳိဒင့္ အေျဖက က်ယ္ေလာင္ ျပင္းထန္သည္။ “ ငါ ထ႐ိုက္လိုက္ရ။ ”
ကိုညိဳဒင့္ ေဒါသက အရွိန္မေသ။ ေလွကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွာ္ခတ္လိုက္သည္။ လွိဳင္းထသြားသည့္ ေရျပင္ သည္ ကိုညိဳဒင့္ အသံေၾကာင့္ လွဳပ္ခါ ပြက္ထသြား၏။ “ ေဟ့ေကာင္ ေရပက္ထုတ္စမ္း၊ ဘာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနတာလဲ ”။ ေလွ၀မ္းထဲမွ တစ္ထြာသာသာ ငါးဇင္႐ိုင္း သံုးေကာင္ႏွင့္ ငါးေၿမြတစ္ေကာင္က ေလွနံရံ၌ ကပ္ေခြေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လံုးတင္ႏွင့္ စကားမ်ားရအုန္းမွာပဲဟု ေတြးေတာရင္း ေရႊဘ ကို မဲမိ
ၿပန္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ေၾကာင္ခ်ီး ေရပက္ထုတ္ပါဆို အေပ်ာ္ေလွစီးထြက္လာတယ္ မွတ္ေနလား ”။ ေရႊဘ မၾကား ဟန္ျပဳၿပီး ပက္ခြက္ကို သူ ့အေဖ ကိုညိဳဒင့္ ကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။
“ ကိုညိဳဒင္ ကိုညိဳဒင္ က်ဳပ္ေခၚတာေရာ ၾကားရဲ ့လား” ။ “ ၾကားတယ္ဟာ ဘာျပႆနာရွာအုန္းမွာလဲေျပာ”။ “ ဒါပဲ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္လိုက္နဲ ့၊ ေတာ့္ကို က်ဳပ္က ျပႆနာရွာဖို ့ ေခၚေနေျပာေနတယ္လို ့ပဲ ေတာ္ထင္ တယ္ မဟုတ္လား”။
“မိလံုး ငါေျပာေနတယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲေျပာ”။
မလံုး ထမင္းအိုးငွဲ ့ရင္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးခြ်န္လိုက္၏။ ကိုညိဳဒင္ တဲျပင္ထြက္၍ ႏွစ္တဲေက်ာ္မွ ငေပ်ာ့ကို လွမ္းေအာ္သည္။ “ ငေပ်ာ့ေရ တစ္လံုး ဆဲြလာစမ္းကြာ၊ ထံုးစံပဲ၊ မွတ္လိုက္”။
ငေပ်ာ့ ဒယီး ဒယိုင္ႏွင့္ ေတာအရက္ တစ္လံုး လာပို ့သည္။ “ အရင္ တစ္လံုးဘိုး က်န္ေသးတယ္ေနာ္ ကိုညိဳ ”။ “ ေသာက္စကား မရွည္နဲ ့ ေရ ရွိိရင္ ငါး ရွိတယ္၊ ျမစ္ ရွိရင္ ငါ ရွိတယ္၊ မင္း ရွိရင္ အရက္ ရွိတယ္၊ မင္းေသာက္ေၾကြးက ငါ့ ငါးတေကာင္ဘိုး မရွိဘူး၊ ညိဳဒင္ ဆိုတဲ့ေကာင္က ၀ မရွိဘဲ ၀ိ မလုပ္ဘူး၊ ကတိ တစ္လံုးကို အရက္ တစ္လံုးနဲ ့ မလဲဘူးကြ၊ မင္းနားလည္းထားငေပ်ာ့”။ ဆန္ မရွိ ေသာက္စားႀကီးသည့္ ကေဇာ္အိုးႀကီးကမ်ားလို ့ စိတ္ထဲက ျမည္တြန္ေတာက္တီး ရင္း ငေပ်ာ့ ေက်ာခိုင္းကာ တဲျပင္ကို ေလးေလးႏြဲ ့ႏဲြ ့ ထြက္ခဲ့ၿပီး ထြီခနဲ တံေတြးတစ္ခ်က္ ေထြးပစ္လိုက္သည္။
“ကိုညိဳဒင္ ေတာ့္သားကို ေသစာ ရွင္စာေလး ဖတ္တတ္ေရးတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေလးဘာေလး အပ္ဖို ့ စဥ္းစား မိရဲ ့လား။ ”“ ငါသိတယ္၊ ငါ့ကို ဆရာလာ မလုပ္နဲ ့ ။”“ ဆရာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ့္သားက တစ္န ့တစ္န ့ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္၊ ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္ အေလလိုက္ေနတာနဲ ့ၿပီးေနတာပဲ။ ထမင္းစားဖို ့ေတာင္ တစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ လိုက္ေအာ္ေခၚေနရတယ္။” ေရႊဘ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ တဲေနာက္ေပါက္က လစ္ထြက္သြားသည္။
“ ငါသိတယ္၊ နင္ လ်ွာမရွည္နဲ ့၊ မေန ့ကပဲ ႐ုပ္ရွင္ေစ်းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလး ေမာင္ျမခိုင္ နဲ ့ေတြ ့လို ့ ေမးျမန္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးေတာ့ ရွာထားေပါ့ ကိုညဳိဒင္ တဲ့။” “ေတာ္သိထားဖို ့က ေရွ ့လ ဆို အခါေရာက္ၿပီ၊ မိုးက်ေတာ့မယ္၊ ကုန္းေပၚျပန္တက္ရင္ ကုန္းေပၚက အိမ္အမိုးကိုလည္း ျပင္ရအုန္းမယ္၊ ေတာ့္သား ေက်ာင္းစရိတ္နဲ ့ ဟိုဟာ ဒီဟာနဲ ့၊ မႏွစ္ကလည္း ဟိုလို ဒီလိုနဲ ့ ေက်ာင္း မအပ္လိုက္ရဘူးမို ့လား။”
“ေက်ာင္းဖြင့္ဖို ့က လိုပါေသးတယ္ကြာ၊ ဒီမယ္မိလံုး မင္းနဲ ့ငါ ညားလာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေရႊဘေတာင္ ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းတို ့သားအမိ ဘယ္တုန္းကမ်ား ထမင္းရည္ ေသာက္ခဲ့ရတာရွိလဲ၊ ပဲြလမ္းသဘင္ မသြားရတာရွိလဲ၊ တစ္ခါ တစ္ရံေတာ့လည္း အိမ္ဆိုတာ ကသီလင္တ ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိမွာပဲ၊ ငါ့ လက္ ငါ့တက္နဲ ့ ေဟာ့ဒီ့ျမစ္ထဲမွာ ေငြထြက္ေအာင္ ငါရွာႏိုင္တယ္”။
မလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထမင္းအိုးေပၚသို ့ ေယာက္မကို ပစ္တင္လိုက္သျဖင္ ခြမ္းကနဲ ျမည္ဟည္းသံ ထြက္သြားသည္။ ကိုညိဳဒင္ တစ္ခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ပက္ကနဲ ေမာ့ခ်လိုက္၏။
မလံုး မေျပာလည္း ကိုညဳိဒင္ စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုညဳိဒင္တို ့ က်င္လည္ေနထိုင္ရသည္က မိုးကုန္ၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ျမစ္႐ိုး တစ္ေလွ်ာက္ သင့္ရာေတာ္ရာ ကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တဲမ်ားကို အစီအရီ ထိုး၍ ငါးရွာဖားရွာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾက သူေတြ။ မိုးက်ၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ၿမဳိ ့ဆင္ေျခဖုန္းရွိ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္တဲေလး သို ့ ျပန္ ေနရာယူ ၾကဳံရာက်ဘမ္း အလုပ္ကေလးေတြ လိုက္လုပ္၊ ေလွလိုက္ေခၚရင္ ေလွလိုက္ႏွင့္ ၀မ္းစာျဖည့္တင္းရသူေတြ။ ေငြပိုေငြလွ်ံ ဆိုသည္မွာ တဏ္သက္ႏွင့္ တဏ္ကိုယ္ ေလာက္ေလာက္ လ်ားလ်ား ကိုင္ခဲ့ရဖူးသည္မရွိ။ သူ ့အိုးႏွင့္ သူ ့ဆန္ တန္႐ံု မဟုတ္ အိုးထဲ၌ ဆန္ ရွိသည္ဆိုလ်ွင္ အအိပ္ေျဖာင့္ရသည္ပဲ ဆိုရမည္။
ကိုညဳိဒင္ေရာ မလံုးပါ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ေနခဲ့ၾကရသည္မဟုတ္၊ မလံုးက ကိုညဳိဒင္ထက္ သာတာေပါ့ လို ့ ေျပာရမလို။ မလံုးက တစ္တန္းအထိ ေနဖူးသည္၊ အနည္းအက်ဥ္း ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သည္။ ကိုညဳိဒင္ ကေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး အေဖျဖစ္သူႏွင့္ ငါးျမားတံ တစ္ေခ်ာင္းထမ္း၍ ျမစ္ထဲစုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ ခုန္ခ်ခဲ့သူ။
ဘ၀ ဆိုသည့္ အနက္အဓိပါယ္ကို ေရနဲ ့ငါးလိုပဲ ဟု ခံယူေပြ ့ပိုက္ထားေလသူ။ ကိုညဳိဒင္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ ေနမိသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိပြစိ ေရရြက္လိုက္ေသး၏။ တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ အင္း နယုန္ လဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ငါ ႏွစ္လေလာက္ ဖိရွာလိုက္ရင္ ေရႊဘ ေက်ာင္းစရိတ္ေလာက္ေတာ့ ဘာ ဂ႐ုစုိက္စရာ ရွိလဲ။ သိတ္လိုလာရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဦးဘိုးလွ ဆီမွာ အတိုး နဲ ့ဆဲြလိုက္လည္း ရတာပဲ ဟု ကိုညဳိဒင္ တြက္ေရခ်ဳိးရင္း အရက္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ ့ လိုက္ျပန္သည္။
“ေတာ္ ထမင္းစား ေတာ့မလား” မလံုး အသံကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုညဳိဒင္ ျမစ္ျပင္ကို ေငးရီေနမိျပန္သည္။ ေရနံဆီ မီးခြက္မွ မီးႏွင့္ ေဆးလိပ္တိုကို မီးညွိလိုက္၏။ “မင့္သား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ သြား လိုက္ေခၚစမ္း၊ ထမင္းစားမယ္လို ့”။
**************************************************
ေက်ာင္းအပ္သည့္ေန ့က တ႐ုတ္က်င္ေမာင့္ ဆိုင္က ႏွစ္ရာတန္ မုန္ ့ၾကက္ဥ တစ္လံုးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးကို ေခါင္းမွာ ရြက္၍ မလံုးတစ္ေယာက္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေရႊဥ ေရႊဘ ကို ေက်ာင္းသြားအပ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ေတာ့ ေရႊဘ တြန္ ့ဆုတ္ တြန္ ့ဆုတ္ လုပ္ေသး၏ ။ တဲနားနီးခ်င္း ကိုအုန္းခင္ႏွင့္ မေထြးရီတို ့လည္း သူတို ့ သမီးကို ေက်ာင္းအပ္လာသည္ကို ေတြ ့ေတာ့မွ ေရႊဘ မေလ်ာမ႐ွဴ ဒယဥ့္တိုက္ လိုက္လာ သည္။
ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္က စာအုပ္ ရွည္ရွည္ ထူထူ ထဲတြင္ အမည္ စာရင္းမ်ား ေရးသြင္းေနသည္ ။ တ ၿခား ေက်ာင္းလာ အပ္သည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္၍ မလံုး ကိုယ့္ကို ကိုယ္ စိတ္ မသိုးမသန္ ့ျဖစ္လာသလို ၊ သိမ္ငယ္ စိတ္လည္း ၀င္မိသလို ခံစားေနရ၏ ။ ေအာ္ သူတို ့ ေက်ာင္းလာအပ္တာ မဂၤလာေဆာင္ လက္ဖဲြ ့ပစၥည္းေတြ လာပို ့သလိုပါပဲလား။ ငါ့ကိုယ္က ငါးညွီနံ ့ထြက္ေနသလား၊ ကိုယ္ကို ႐ို ့၍ ေရႊဘလက္ ဆဲြၿပီး ေနာက္ နား ခပ္ခြာခြာ ဆုတ္ေနလိုက္သည္။
အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ေမးတာျမန္းတာေတြကို ေျဖမည္ အလုပ္ ကိုညိဳဒင္ ေရာက္လာသည္။ “ ကေလးနံမည္ ” “ေရႊဘ။” “ အေဖနံမည္၊ ” “ ညဳိဒင္။ ” ”အေမ” “မလံုး။” “အေဖက ဘာလုပ္လဲ” “တံငါ လုပ္တယ္။” ကိုညိဳဒင္ ေျဖေပးေနတုန္း ဆရာေလးကိုျမခိုင္ ၀င္လာသည္။ “ေအာ္ ဆရာမ ကိုညဳိဒင့္ အလုပ္အကိုင္ကို ေရလုပ္သားလို ့ျဖည့္လိုက္ပါေနာ္။“
ကိုညဳိဒင္ ဆရာေလးကို နားမလည္သလို ၾကည့္ကာ “မလိုပါဘူး ဆရာေလးရာ က်ဳပ္တို ့မိသားစုေတြေရာ မိလံုး မိသားစုေတြေရာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ တံငါ အလုပ္နဲ ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ၊ တံငါသည္ တံငါသည္ေပါ့။” “ေခတ္က အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းေနၿပီေလ ကိုညဳိဒင္ ရဲ ့၊ ကဲ ဆရာမ က်ေနာ္ေျပာသလိုသာ ေရးလိုက္ပါေနာ္။”
“တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္ ဆရာေလး၊ က်ဳပ္တို ့က တံငါေတြ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္တို ့ကိုယ္ က်ဳပ္တို ့ထင္ထားတာက ေရထဲက သားေကာင္ ငါးေကာင္ကို ရွာေဖြ စားေသာက္တဲ့ ေရမုဆိုးေတြ။ အကုသိုလ္နဲ ့ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ာင္းေနရသူေတြပဲ၊ ဘာဂုဏ္ ဘာအလုပ္ေရးေရး တံငါက တံငါ၊ မုဆိုးက မုဆိုး ပိုဆိုးသြားတာမွ မဟုတ္တာ။” “ မလံုးကေရာ” “ငါးသည္”။
“ဟာ ဆရာမ၊ ေစ်းသည္ လို ့ပဲ ေရးလိုက္ပါ”။
******************************************************
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး၊ င။
ေရႊဘ စာအံသံကို ငါးပိုက္ျပင္ရင္းမွ ကိုညဳိဒင္ နားစြင့္ေနမိသည္။ “ငါေခါက္လိုက္ရရင္ ေသအုန္းမယ္။ က်ယ္က်ယ္ ဆိုစမ္း။” မလံုး င႐ုတ္သီးေထာင္းရင္းမွ သူ ့သားကို ေငါက္ငန္းေနသည္။ စိတ္မပါ လက္မပါ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနေသာ ေရႊဘမွာ ထမင္းအိုးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း အေတာ္ ဆာေလာင္ဟန္ျဖင့္ သူ ့အေမမ်က္ႏွာကို အားကိုးတစ္ႀကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
“ ကိုညိဳ ဒီမွာ အရက္တစ္လံုး၊ ခါတိုင္း လိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ရမလား။” “ ေဟ့ေကာင္ ငေပ်ာ့ ေရာ့ ၁၅၀” ကိုညဳိဒင္ အရက္ဖိုးကို ပစ္ေပးလိုက္သည္။ “ကိုညိဳ ့ သားက ဘယ္ဆိုးလို ့လဲ။ စာေတြ ဘာေတြ အံေနပါလား။ “ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင္းေကာင္ေတြ ဗီြဒီယို ႐ံုထဲ ေရာက္ကုန္ ၿပီ။ မင္း မသြားေသးဘူးလား”။ ေရႊဘမ်က္လံုးက ငေပ်ာ့ႏွင့္ သူ ့အေဖကို ေ၀ွ ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒါက္ခနဲ ေခါက္လိုက္ သည့္ သူ ့ အေမလက္သံေၾကာင့္ ကႀကီး ဟု ေအာ္လိုက္သည္မွာ ငေပ်ာ့ သုတ္ေျခတင္ရန္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ သလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ကႀကီး ခေကြး အစ၊
၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး က ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္။
ခ ခေရကံုး မေလးျပံဳး။ ဂ ဂဏန္းသင္ ၿပံဳးရႊင္ရႊင္။ င ငခ်ိတ္ေပါင္း၊ စားလို ့ေကာင္း။
စ စခန္းသာ ေတာင္တန္းျပာ စသည့္ စာအံသံ မ်ားသည္ ကိုညဳိဒင့္ အတြက္ ညစဥ္ အရက္ အျမည္းတစ္
ခြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
မၾကားဟန္ မျမင္ဟန္ နားမေထာင္ဟန္ျဖင့္ ေတာ အရက္ျပင္းျပင္းကို တစ္စိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း စိတ္မွာေတာ့ ပီတိ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီေကာင္ ငါ့ထက္ သာသားပဲ ဆိုသည့္ အေတြး။ “ဟဲ့ မိလံုး ေရနံဆီ မရွိေတာ့ရင္ တအာတာေလာက္ သြား၀ယ္ထားလိုက္ပါလား”။ “ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေတာ္၊ ေတာ္ ၾကာ ဟိုေကာင့္ေခၚ ဒီေကာင္ ေခၚနဲ ့ ေတာ္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္အုန္းမယ္။”“မဟုတ္ပါဘူးကြာ”။ ကိုညိဳဒင္ ေရႊဘကို ေမး ဆတ္ျပလိုက္သည္။
“ေရာ့”။ တစ္ရာတန္ႏွစ္ရြက္ ေကာက္ယူရင္း မလံုး မဲ့ၿပံဳးတစ္ခ်က္နဲ ့ လမ္းထိပ္ကို ထြက္သြား၏။ ကိုညဳိဒင္
ေရႊဘ ကို ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေၾကြရည္သုတ္ ဇလံုထဲမွ ငါးေၾကာ္ တစ္ကာင္၏ ေခါင္းကို ဖဲ့ေခြ်ေနရင္းမွ ဆ ဆရာမ ႐ိုေသၾက ဆိုသည့္ ေရႊဘ၏ စာအံသံသည္ ဧရာျမစ္ျပင္က လွဳိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား သဖြယ္ ကိုညဳိ ဒင့္ရင္ကို လာမွန္ သည္။ “သားေလး ထမင္းဆာၿပီလား၊ မင့္အေမ ျပန္လာရင္ အေဖတို ့ ငါးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ ့တုတ္လိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ၊ ေနာ”။ အံ့အားတစ္သင့္ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ေရႊဘ ဆြံ ့အေနေတာ့သည္။
**********************************************
မိုးကုန္ၿပီ။ ၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကြ်တ္ခဲ့ၿပီ။ ပဲေပၚ ႏွမ္းေပၚၿပီ။ ေရႊဘလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မည္။ နံမည္ႀကီး ဇာတ္သဘင္ေတြလည္း ၿမဳိ ့ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ဘုရားပဲြကို လာေရာက္ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကေတာ့မည္။ ဆပ္ ကပ္၊ ႐ုပ္ေသးပဲြ။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ စားရသည့္ မုန္ သိုင္းျခံဳ ကို အုန္းဆံႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေရႊဘ ကို တစ္၀ ၀ယ္ေကြ်းလိုက္အုန္းမည္။ အေတြးေရအလ်ွင္က ကိုညဳိဒင့္ ရင္ထဲမွာ တစ္ဒိတ္ဒိတ္။ စာတတ္ ေပတတ္ ငါ့သား အတြက္ လွဳိင္းထန္တဲ့ ျမစ္ျပင္ကို အေဖ စိန္ေခၚမယ္ကြ ေရႊဘ ရ။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ဆရင္း ကိုညဳိ ဒင္ အူရြေန၏။
“ေအာ္ ေတာ္ကေတာ့ ေတာေလးနဲ ့တစ္ၿမျမ။ ေတာ့သားက ေက်ာခ်မွ ဓားျပ အႀကီးစားေတာ္ေရ ့၊ ကိုညိဳဒင္ရဲ ့။”
“ငါ့ကို ရွင္းရွင္းေျပာစမ္း မိလံုး။ ဘာျဖစ္လာလို ့လဲ”။ ေမးေမးေျပာေျပာ ေရႊဘကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္း ေန သည့္ သူ ့သားကို နားမလည္ႏီုင္သလို ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားသည္။ “ ေျပာစမ္း မိလံုး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ကိုညဳိဒင္ အရက္ခြက္ ကို ခြပ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။
”မင္း၀င္မပါနဲ ့။ မင္းဘာမွ ၀င္မေျပာနဲ ့။ ေဟ့ေကာင္ ေရႊဘ မင့္အေဖ ဘညဳိကို ေျပာျပစမ္း ငါ့သား။”“ က်ဳပ္ စာႀကဳိးစားတာပဲ ဘညဳိ။ သူမ်ားနည္းတူ မီးခြက္က အျမဲ မီးရွိလို ့လား။ အေဖ ညဘက္ ငါးခုတ္ သြားရင္ ဓာတ္ မီးထိုးျပ၊ ငါးေကာက္။ ငါးတန္းခ်ရင္လည္း ေလွဦးက လိုက္ခဲ့တာပဲ။ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ငါးတန္းသြားေဖာ္ရေအာင္ ငါ့သား ထေလ ကြာ ဆိုရင္လည္း က်ဳပ္လိုက္ရတာပဲ။ ေက်ာင္းသြားခါနီး သမ၀ါယမဆိုင္ ဆီသြား ၀ယ္ေပးစမ္း ဆိုလည္း က်ဳပ္ အေမ့ စကားကို ဘယ္တုန္းက ကလန္ဘူးလဲ။ သူခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသြားရေတာ့မွာ။” “ ေအး အေဖ နားလည္တယ္၊ ခုကိစၥက ဘာလဲဆိုတာ အေဖ သိခ်င္တာ။”
“က်ဳပ္ကို ဆရာမကေျပာတယ္။ “ဟဲ့ ေရႊဘ စာေမးပဲြနီးၿပီ။ ခုထက္ထိ ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္း မဖတ္ တတ္ ေသးဘူး။ ဂဏန္းသခၤ်ာ ဆိုလည္း ေပါင္းရမွန္း မသိ ႏုတ္ရမွန္း မသိ။ နင္ မတတ္ေတာ့ ငါ ဆရာမ အလုပ္က ထြက္ရေတာ့ မယ့္ကိန္း။ ငါ မ်က္ႏွာ ပ်က္ရတယ္တဲ့ ဘညဳိ ”။ “ ဒါမ်ားကြာ သူသင္တာ ညံ့လို ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့သားက အေဖ့ တို ့ထက္ ေတာ္ပါတယ္၊ ငါ့သားက ႀကဳိးစားျပလိုက္ေပါ့။ ေနာက္ေန ့ အေဖ ေက်ာင္းလုိက္ပို ့မယ္ ဟုတ္လား။”
“က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္း မတက္ေတာ့ဘူးအေဖ။ အေဖ့ ကို ဆရာ လုပ္ခိုင္းမယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ဆရာမက ေျပာလိုက္ေသးတယ္ ဘညဳိ။ “ ေရႊဘ နင္ဟာ တံငါနားနီး တံငါ ။ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ျဖစ္မွာ ပဲတဲ့။ “ေအာ” ကိုညဳိဒင္ ငါးခုတ္သည့္ဓား ကို ေရႊဘဆီ ပစ္ေပးလိုက္သည္။
မလံုး အံ့အံ့ၾသၾသ မၾကည့္မိပါ။
ေက်ာ္သက္ေထြး
၇ - ၁၀ - ၀၉
Comments
Post a Comment